review
90 Minutes in Heaven
Conclusie
90 Minutes in Heaven schiet op elk vlak tekort. De personages, hun situatie en zelfs de titulaire bijna-doodervaring zijn allen onvoldoende uitgewerkt om te kunnen boeien.90 Minutes in Heaven is nu te koop op DVD.
Een grote rol in een nog grotere film is lang niet altijd een garantie op een succesvolle carrière. Hier zijn talloze voorbeelden van, maar Hayden Christensen is misschien wel de bekendste. De acteur speelde begin deze eeuw de legendarische rol van Anakin Skywalker in twee Star Wars-films, maar heeft zijn lightsaber voor 90 Minutes in Heaven ingeruild voor een snor. 90 Minutes in Heaven is de verfilming van het gelijknamige autobiografische boek.
Op een ochtend in 1989 wordt Don Piper (Hayden Christensen) aangereden door een vrachtwagen. Niet veel later verklaart een toegesnelde ambulancemedewerker hem dood. Anderhalf uur later gebeurt het onmogelijke en blijkt Don te leven. Zijn vrouw (Kate Bosworth) is blij dat haar man het ongeluk heeft overleefd, maar merkt dat hem iets dwars zit. In zijn bijna-doodervaring zag Don de hemel, waar al zijn geliefden hem stonden op te wachten. Deze paradijselijke ervaring doet hem twijfelen aan zijn moeizame leven terug op de aarde. Een pijnlijke revalidatie die alleen maar langer lijkt te worden.
Aan drama dus geen gebrek, maar aan kwaliteit wel. Hayden Christensen speelt degelijk, Oscarwaardig vergeleken met zijn Star Wars-optreden. Ondanks de houterige voice-over krijgen we helaas weinig toegang tot zijn gedachtegang. Christensens ogen zijn vaak emotieloos en het slecht geschreven scenario helpt hem ook nooit uit de brand. Het uitdragen van het Christelijke geloof is duidelijk verkozen boven het goed vertellen van een verhaal. Ook verraden een reeks scènes in McDonald’s net iets te duidelijk waar het budget vandaan is gekomen.
Toch heeft het verhaal heeft wel veel potentie, als een soort Le Scaphandre et le Papillon met een religieus tintje. Helaas schiet de vertelling op elk vlak tekort. De emoties van de personages, het revalidatieproces en zelfs Pipers bijna-doodervaring zijn geen van allen voldoende uitgewerkt om echt te boeien. Men durft nooit enigszins kritisch te zijn of conflict te tonen en dit maakt de film erg saai.
