review
Recensie: Night Moves

De opzet van Night Moves is redelijk simpel: drie milieuactivisten willen een dam opblazen. Hier kunnen regisseurs goed een eigen draai aan geven en dat doet Kelly Reichardt dan ook. Night Moves volgt de activisten tijdens het voorbereiden van hun daad en tijdens de nasleep hiervan. Echter, net zoals Reservoir Dogs (Tarantino, 1992) niet ging om een overval, gaat Night Moves niet om het opblazen van een dam. Dit is slechts een klein onderdeel van de film en vormt de aanzet voor een zeer sterke psychologische thriller.

Night Moves speelt zich net als Reichardts vorige film, Meek’s Cutoff (2010), af in Oregon. Ditmaal echter niet op de uitgestrekte woestijnvlaktes, maar in de beboste heuvellandschappen. Deze lenen zich prima voor de stille shots waarmee Reichardt een prachtige atmosfeer neerzet. Haar filmstijl doet denken aan die van Steve McQueen en Terence Malick, met veel lange shots van het schitterende landschap. De film begint redelijk ver in het verhaal: de plannen zijn al gemaakt, wij krijgen alleen te zien hoe de voorbereidingen worden getroffen. Hoe de daders tot hun daad of hun idealen zijn gekomen wordt heel bewust uit de film gelaten. De film is namelijk niet bedoeld als verklaring van hun handelen of als verkenning van hun psyche. In plaats daarvan is dit een portret van drie mensen die vervreemd raken (of eigenlijk allang zijn geraakt) van hun omgeving en van elkaar en worden wij als toeschouwers langzaam van de personages vervreemd.

Reichardt weet deze vervreemding prachtig te verbeelden en wordt hierbij geholpen door de omgeving (de dagen zijn grijs, de nachten zijn pikzwart), de vreemde soundtrack en het goede acteren van Jesse Eisenberg, Dakota Fanning en Peter Sarsgaard. De soundtrack doet denken aan die van There Will Be Blood (Anderson, 2007): op de meeste momenten bijna onmerkbaar aanwezig, met veel stilte, die soms doorbroken wordt door felle klanken. De personages en het acteerwerk zijn ook erg sterk. Reichardt zet personages neer die heel menselijk en realistisch zijn: intelligent en cynisch, maar ook idealistisch en uiteindelijk ook zeer gebrekig. Met name Jesse Eisenberg is geweldig als de paranoïde loner Josh, die zijn schuldgevoel niet goed kan verwerken. Er mag dan misschien sprake zijn van type-casting met een personage dat vooral aan het begin sterk doet denken aan Mark Zuckerberg in The Social Network (Fincher, 2010), maar gaandeweg krijgt Josh steeds meer dreiging en complexiteit. Knap is hoe Eisenberg (schijnbaar) vergelijkbare personages toch zo verschillend weet neer te zetten. Hij blijft de hele film een onpeilbaar personage, zonder dat dit storend wordt en Reichardt behoudt steeds een veilige afstand tot haar onderwerpen: ze worden niet positief of negatief beoordeeld, ze worden enkel gedocumenteerd. De personages blijven ongrijpbaar en Reichardt gebruikt dit gegeven om de toeschouwer steeds verder van ze te distantiëren.

Ondanks dit alles is Night Moves niet zonder enige gebreken. Zo schiet Reichardt soms een beetje uit in het gebruik van shots van de omgeving. Deze shots zijn esthetisch mooi, maar voegen uiteindelijk niks toe aan de sfeer of aan het verhaal en missen daardoor hun doel. Dit zorgt ervoor dat de film redelijk lang en traag voelt, wat vreemd is gezien zijn speelduur van nog geen twee uur. Ook het einde van de film is enigszins teleurstellend. De keuzes die Reichardt hier maakt zijn te verdedigen, maar uiteindelijk voelt het een beetje gemakzuchtig en niet bevredigend. Dit neemt niet weg dat Night Moves een zeer goede film is.