review
Recensie: One Piece: Unlimited World Red

One Piece is de naam van de Japanse manga die al sinds 1997 een grote schare fans heeft verzameld. De manga is inmiddels in vele talen uitgebracht en sinds 1999 bestaat er ook een TV-serie. Het verhaal komt uit de pen van Eiichiro Oda en gaat over een magische piratenwereld, waarin gebruik wordt gemaakt van historische figuren zoals de beruchte kapitein Blackbeard.

Het verhaal draait om de legendarische ‘One Piece’-schat, welke alle rijkdom van de oude piratenkoning Gold Roger bevat. Sinds Roger bij zijn executie over het bestaan van de schat heeft verteld heerst er een ware klopjacht. De vinder zal de nieuwe piratenkoning worden, en dit idee spreekt de jonge Luffy wel aan. Luffy heeft speciale krachten sinds hij een zogenaamde ‘rubber rubber fruit’ heeft gegeten: zijn lichaam kan zich als een elastiek uitrekken, en Luffy denkt hier goed gebruik van de kunnen maken op zijn zoektocht.

De game begint in Trans Town, waar Luffy samen met zijn ‘Straw Head Pirates’ aanmeert. Luffy’s vrienden worden kort na aankomst ontvoerd en het is aan jou om ze uit de handen van bekende One Piece-schurken te redden, om het vervolgens samen op te nemen tegen de schurk Patrick ‘Red’ Redfield.

Hoewel het verhaal van Unlimited World Red redelijk op zichzelf staat, is het voor een leek niet gemakkelijk te volgen. Noem me een cultuurbarbaar, maar ik had nooit eerder van ‘One Piece’ gehoord, ondanks dat ik in mijn jeugd uitgebreid van het fenomeen Dragonball heb genoten. De game probeert nog wel toegankelijk te zijn, door de slechteriken een korte introductie te geven en hun namen groot af te beelden. Dit is echter te weinig voor iemand als ik, en enkel de fans zullen het hele verhaal goed kunnen volgen. Ook de rest van de game is duidelijk voor fans bestemd: de game lijkt sterk op de manga en alleen de echte liefhebbers zullen door de matige gameplay heen kunnen bijten.

Unlimited World Red is een port van het gelijknamige spel dat vorig jaar op de Nintendo 3DS verscheen. Dit is op het eerste gezicht niet te zien: de kleurrijke cel-shaded graphics en de manier waarop speciale aanvallen in beeld worden gebracht verwijzen duidelijk naar de manga. Deze sfeer wordt versterkt door het gebruik van de oorspronkelijke Japanse stemmen, met ondertitels. De verschillende gevechten en filmpjes zien er zeer scherp uit, en zullen fans van de serie zeker aanspreken.

Wanneer je de game verder gaat spelen komen echter al snel de beperkingen van de 3DS-roots van het spel naar voren. Zo zijn er verschillende beperkingen merkbaar die waarschijnlijk voortkomen uit een gebrek aan werkgeheugen. Groepen vijanden verschijnen in de levels pas wanneer de speler binnen een bepaald gebied komt, en zijn niet vanaf een afstand al zichtbaar. Ook lopen teamgenoten niet achter je aan wanneer deze ver achter raken, zij verschijnen in zo’n geval uit het niets naast de speler.

One Piece bevat erg toegankelijke controls, maar is hierdoor helaas ook erg repetitief. De hack-and-slash gameplay is de eerste paar gevechten nog wel leuk, maar gaat al snel vervelen. De gevechten kunnen in twee woorden worden uitgelegd: vierkantje en driehoekje. De aanvalllen onder deze knoppen laten een balkje vullen waardoor speciale aanvallen gedaan kunnen worden. Deze kunnen tevens gecombineerd worden met sprongen (kruisje) of counter-aanvallen (rondje), maar dit is meestal alleen nodig bij de eindbaasgevechten. De opzet van alle levels is hetzelfde: versla groepen vijanden, vind de magische doorgang en vervolgens de sleutel tot de magische doorgang door groepen vijanden te verslaan. Naast de verhaalmodus bevat de game ook een Colosseum-modus, waarin het doel is om eindeloze hoeveelheden vijanden af te maken. Deze gevechten zijn echter precies hetzelfde als de rest van de game en de enige vorm van diepgang komt door middel van matig uitgewerkte RPG-elementen, zoals de mogelijkheid om een team samen te stellen, de centrale stad uit te breiden of om te vissen. De game is echter niet zo uitdagend dat je gedwongen wordt om creatief om te gaan met deze elementen.

Teamgenoten hebben wel hun eigen variété aan bewegingen en spreuken, maar dit brengt meer uiterlijk vertoon dan afwisselende gameplay. Zo kan Luffy zijn elastische arm gebruiken om vijanden vanaf een grote afstand vast te pakken. Deze arm geeft hem ook de mogelijkheid om op Spider-Man-achtige wijze door Trans Town te slingeren, een optie die in de verdere levels helaas niet te gebruiken is. Dit zorgt voor de nodige irritaties wanneer je voor de zoveelste keer een half level terug moet lopen om nog een paar voorwerpen of spreuk te verzamelen. Ook het uitbreiden van Trans Town is niet goed uitgewerkt, de enige interessante toevoegingen zijn een apotheek en een reeks minigames. Deze minigames zijn echter net zo irritant als het vissen, wat in de verschillende levels gedaan kan worden. In deze minigames moet de speler objecten verzamelen, of op het juiste moment op bepaalde knoppen drukken: het is verre van hoogwaardige gameplay, die al net zo oninteressant is als de rest van het spel.