review
Recensie: Tales of Xillia 2

Vorig jaar was er Tales of Xillia en nu, bijna een jaar later, is er Tales of Xillia 2. Alweer het veertiende deel uit de Tales-serie. Het verhaal gaat een jaar na de oude game verder waar het is gebleven. Al is er wel wat veranderd.

Het spel begint gelijk goed met een fantastische anime-intro, waar je een paar bekende gezichten uit de oude game te zien krijgt. En natuurlijk kleine verwijzingen en spoilers naar de game. Als speler was ik gelijk “hooked”.

In dit deel is de hoofdpersonage de erg stille Ludger Kresnik. Hij woont samen met zijn broer Julius, die ook nog eens zijn mentor is, bij spiritus corporation. Ook Ludger wil net als zijn broer een agent worden in dit bedrijf. Dit gaat mis wanneer hij zijn test niet goed volbrengt. Ludger mag niet meedoen met Julius en is daarom bijna gedwongen om in het restaurant op het treinstation te werken. Want koken kan hij blijkbaar wel. Vanaf daar gaat er van alles mis en wordt er een trein gekaapt door Exodus, die we nog kennen uit het eerste deel. Ludger komt hier ook Elle tegen en dan begint het daadwerkelijke verhaal.

Voor diegene die het eerste deel niet hebben gespeeld, is het spel wat verwarrend, omdat er veel verwijzingen zijn naar personages en gebeurtenissen uit het vorige deel. Dit maakt het spel overigens niet minder interessant. Al leggen ze verder in het spel steeds meer uit en ga je het oude verhaal en vooral het nieuwe verhaal steeds meer snappen. Wat ik niet kan zeggen over de uitleg van de verschillende spel-evenementen. Zo kan Ludger samenwerken doormiddel van het linken met een mede-speler en verschillende wapens gebruiken (dubbele zwaarden, een moker en twee pistolen). Maar wanneer hier op in wordt gegaan doormiddel van een pop-up met wat tekst, wordt het niet veel duidelijker. Hetzelfde geldt voor de Allium orbs, met deze Allium orbs kan de speler de vaardigheden van de personages uit zijn groep aanpassen. Erg duidelijk uitgelegd is het niet, maar na wat proberen en fouten maken komt de speler hier wel achter. Dit geld voor meerdere spel-elementen, er zitten namelijk heel wat extra opties in Tales of Xillia 2.

Zo is het mogelijk de tactiek van de vierkoppige groep aan te passen. Want de speler speelt als Ludger en de andere vier spelers in de groep zijn NPC’s. Hierbij kun je instellen wat er moet gebeuren als iemand een lage HP heeft of welke items hij wel en niet mag gebruiken. Zo kom je soms monsters tegen die een geheel andere tactiek nodig hebben dan een volledig offensief. Dit houdt het spel erg interessant. En zo komen we op de gameplay.

Het is net als in de vorige Xillia zo dat de speler overal kan komen (met enige verhaal beperkingen) en wanneer er moet worden gevochten, bevindt de speler zich in een soort arena. In deze beperkte ronde omgeving kan de speler vrij bewegen en is het door middel van actieknoppen combinaties mogelijk om combo’s en gezamenlijke aanvallen uit te voeren. Daarnaast zijn er veel tussen-scènes in het spel gestopt die zorgen voor wat afwisselingen tussen de missies en gevechten. De stemmen zijn allemaal leuk ingesproken en er zitten leuke verhalen bij. Al is de hoofdpersonage erg stil en komt er soms alleen maar een kreet uit als ”yeah”, “ugh” en “hmm..”. Dit is vast zo gedaan zodat de speler zich met het hoofdpersonage kan identificeren. Persoonlijk vind ik het heel vervelend, het maakt sommige gesprekken een beetje dood.

Daarnaast is er nog een vervelend onderdeel aan deze game, die er uiteraard expres in is gezet. Zo moet de speler namelijk een schuld terugbetalen doormiddel van een lening die moet worden afgelost. Na de scène van de trein is de speler namelijk opgelapt door een bepaald persoon en moet hiervoor betalen; zo’n 20 miljoen Gald. Omdat Ludger nu een schuldbetaler is, mag hij bijna nergens heen totdat hij een bepaald bedrag heeft wat hij kan afbetalen. Dit is soms wel erg frustrerend als de speler net een nieuw zwaard wil kopen, maar eerst de deadline van de zoveelste betaling moet halen, omdat hij anders niet verder kan.