review
Recensie: 20,000 Days On Earth

Nick Cave is de frontman van Nick Cave & The Bad Seeds en is graag de god van de wereld die hij in zijn muziek heeft gecreëerd; hij wil controle hebben over het beeld van hem dat gepresenteerd wordt. Nick Cave is een mens en Nick Cave is een artiest. Waar de mens ophoudt en de artiest begint, is onduidelijk. 20,000 Days On Earth is geen documentaire die dit wil verduidelijken; 20,000 Days laat zich het beste omschrijven als een zwaar gestileerd portret.

Tijdens het schrijven van een nummer kwam Nick Cave erachter dat hij bijna twintigduizend dagen geleefd had. De twintigduizendste dag bleek de dag te zijn waarop hij met zijn band zou beginnen aan de opnames van hun laatste album, Push The Sky Away. Hij vroeg filmmakers Iain Forsyth en Jane Pollard, met wie hij al eerder had samengewerkt, om  in de studio te komen filmen. Vanaf daar groeide het project uit tot een volwaardige film over het leven, de muziek en de artisticiteit van Cave, die zelf mede-verantwoordelijk is voor het script.

De film speelt zich volledig af op één (fictieve) dag. Het is een goed gevulde dag, waarop Cave muziek schrijft, een psychoanalist bezoekt, een album opneemt, luncht met Warren Ellis, een aan hem gewijd archief bezoekt, een optreden geeft en uiteindelijk nog Scarface kijkt met zijn zoons. Deze verschillende momenten worden met elkaar verbonden door middel van autoritjes. Tijdens deze ritjes deelt Cave zijn inzichten over kunst, muziek en karakter met de kijker via voice-overs of praat hij met artiesten met wie hij heeft samengewerkt, die als “ghosts of the past” aan hem verschijnen. Deze ‘spoken’ zijn Ray Winstone, Kylie Minogue en Blixa Bargeld. De gesprekken met hen zijn bondig, maar interessant. Vooral de frictie die nog voelbaar is tussen Cave en Bargeld, die de band in 2003 verliet, is mooi. De voice-overs van Cave neigen soms naar het pretentieuze, maar dit doet niet af aan hun inhoudelijke waarde. Zo bespreekt hij (deels) zijn methode om liedjes te schrijven en zijn relatie met zijn vrouw, Susie. Dit alles wordt door Forsyth en Pollard uitermate strak in beeld gebracht.

Het gevaar van een film/documentaire zo sterk op één persoon focussen, is dat alles afhangt van hoe boeiend het subject is. Gelukkig blijkt Nick Cave iemand met een rijke geschiedenis, die wel degelijk een verhaal heeft om te vertellen. Dit is met name te zien als hij met Britse psychoanalist Darian Leader praat over zijn jeugd en als hij met archivarissen foto’s en artefacten van hem bekijkt. Hierbij vertelt hij openhartig over onder andere zijn vader, die overleed toen hij 19 was, zijn tijd in Duitsland in de jaren ’80 en over hoe hij zich als ‘performer’ wil neerzetten. Hij vertelt echter niet alles; Forsyth en Pollard verlangen dit ook niet. Cave is een fascinerend mysterie voor ieder die zich hierin laat meevoeren. Dit is wel een belangrijke voorwaarde, want anders blijf je over met een pompeuze zanger en zijn diepzinnige gemompel.

Voor fans van Nick Cave is 20,000 Days On Earth sterk aan te raden. Ook voor kunstliefhebbers is het een mooie, inspirerende film over een artiest met een unieke kijk op muziek en kunst in het algemeen. Forsyth en Pollard weten goed wat ze wel en wat ze niet moeten laten zien en zo blijft er genoeg mysterie over. Cave is uitzonderlijk goed in zichzelf spelen, waardoor je als kijker niet goed weet wat oprecht is en wat geacteerd, en zo hoort het ook. Cave omschrijft dit zelf het beste: “I’m not interested in what I fully understand.”