Doorgaan naar artikel
Recensie: Still the Water
Yorrick Zijlstra
Yorrick Zijlstra
Profiel

Conclusie

Naomi Kawase maakt de personages en het verhaal ondergeschikt aan de sfeer en de beleving in Still the Water. De film wordt daardoor ietwat onrealistisch en langdradig. Die sfeer daarentegen wordt perfect neergezet en maakt Still the Water tot een rustgevende, maar erg zelfbewuste, zen-beleving.

Naomi Kawase wilde niets liever dan de Goude Palm op het filmfestival van Cannes winnen. Haar inzending was Still the Water (Futatsume no Mado), een romance over twee zestienjarige Japanse kinderen. Zelf noemde ze het een meesterwerk van Japanse bodem. In Nederland doet alleen Ivo Niehe zulke uitspraken over zijn eigen werk, maar wellicht Kawase in het thuisland hier een bescheiden en realistische uitspraak mee doet.

De zestienjarige Kaito (Nijiro Murakami) en Kyoko (Jun Yoshinaga) wonen op het zuidelijke Japanse eiland Amami. Tijdens het verschijnen van de volle maan vinden er op het eiland traditionele dansen plaats. Kaito vindt tijdens die dansen iets gruwelijks: in dezee vindt hij het levenloze lichaam van een man. De rug van de man komt hem bekend voor, een grote tattoo beslaat zijn rug van boven tot onder. Kaitos vriendin Kyoto helpt hem het mysterie te begrijpen. Ondertussen heeft Kyoto ook haar eigen zorgen. Haar moeder ligt op sterven. Kaito probeert zijn vriendin bij te staan in deze zware periode. Kaito en Kyoko leren volwassen worden door kennismaking met het leven en de dood.

still_the_water_20000296_st_2_s-high

Still the Water is meer een beleving dan een vertelling. De film speelt zich af op het mystieke eiland Amami in het zuiden van Japan. Centraal staan het leven, de liefde en de dood. In de twee uur durende snipper uit het leven van de twee verliefde tieners wordt men meegenomen in de vreugde en de ellende op het Japanse eiland. Still the Water is meer een beleving omdat het zich onwerkelijk nauw verbindt met de drie thema’s leven, liefde en dood. Regisseuse Kawase laat de kinderen herhaaldelijk onderdompelen in het afscheid nemen van leven, maar ook in sociale relaties en seksuele frustraties.

Het verhaal wankelt en is ondergeschikt aan de sfeer in Still the Water. De handelingen van de twee tieners zijn niet altijd logische te verklaren vanuit het groter geheel van de vertelling. De fobieën van Kaito zijn bijvoorbeeld extreem en onverklaarbaar. Ook zijn wil om een monogame moeder te hebben en zijn liefde voor zijn tatoeërende vader (tatoeages zijn in Japan een gigantisch taboe) zijn tegenstrijdig. Het is onbegrijpelijk waarom de vrijgevochten, ondernemende Kyoko iets ziet in dit labiele persoon en waarom zij het haar levensdoel maakt seks met hem te hebben.

still_the_water_20000296_st_9_s-high

Met de focus op de drie thema’s van Still the Water wordt het echter duidelijk dat het Kawase niet te doen is om een accurate vertelling te creëren over het Japanse eiland. De film wordt doordrenkt met leven, dood en liefde. Hoewel de vertelling hier en daar steken laat vallen, doet de sfeer van Still the Water dat zeer zeker niet. Het slachten van het schaap, het kabbelende water en de doodzieke moeder, het speelt allemaal een belangrijke rol in het produceren van de zen-wereld van het eiland Amami. Die zen-wereld wordt perfect neergezet door Kawase. Still the Water is een twee uur durende reis naar het zuidelijke Japan, op zoek naar innerlijke rust en bewustwording. In dit werk van Japanse regisseuse Naomo Kawase mag het verhaal en de personages dan niet uitermate sterk zijn, de look and feel is dat wel. Ze zet met Still the Water een mooi stukje beleving neer die misschien als vertelling te kort komt maar als beleving het weer helemaal goed maakt. De sfeer, het tempo en het Japanse landschap zijn een genot om naar te kijken.