nieuws
Interview: Myroslav Slaboshpytskiy (The Tribe)

In het kader van het International Film Festival Rotterdam (IFFR) kregen we de kans om de Oekraïens regisseur Myroslav Slaboshpytskiy te interviewen over zijn prijswinnende film The Tribe. De film gaat over een doveninternaat waar een criminele jeugdbende de scepter zwaait en is volledig in gebarentaal, zonder ondertiteling of muziek. De film draait op het IFFR en is vanaf 5 februari in de bioscoop te zien.

The Tribe is een unieke film. Hoe kwam u op dit idee?

Mijn doel was om meer dan een stomme film te maken en niet slechts de inhoud opnieuw te stileren. Elk jaar worden er stomme films gemaakt maar er is altijd een mate van stilering; iets om het een stomme film te maken. Ik wilde een moderne film maken die van zichzelf stil zou zijn, zonder tussenkomst van stijlconventies.

Hoe zorg je ervoor dat mensen toch het verhaal kunnen volgen, ondanks de afwezigheid van gesproken woorden?

Dit was een van de moeilijkste onderdelen van het creatieve proces. Tijdens het schrijven van het scenario was ik al bezig met het creëren van een verhaal dat begrepen kon worden zonder de taal te verstaan. Het was zoeken naar visuele manieren om duidelijk te maken wat er ging gebeuren, een essentiële manier waarop we dit verhaal moesten vertellen. Ik denk dat het succes van deze film daar voor een groot deel aan te danken is, als mensen het verhaal niet zouden begrijpen zou de interesse al snel afdwalen.

Zou u ooit overwegen om nog een film in dezelfde stijl te maken? Het lijkt een potentieel nieuw genre.

Haha, dat is grappig. Niemand had ooit op deze manier een film gemaakt, maar ik denk niet dat het een goed idee is om dit te herhalen. Toch is deze film wel inspirerend geweest voor de dovengemeenschap en in zowel Oekraïne als Rusland zijn doven zelf films gaan maken. Hoewel dit soms amateurs betreft is het belang zeker niet te onderschatten. Ik heb zelf het idee dat dit voor mij een gesloten boek is. Ik heb nog wel een idee voor een Amerikaanse thriller met doven. Als er in Amerika interesse ontstaat voor dit idee en ik krijg de kans om zo’n film te maken, dan zou ik het graag doen. Helaas is mijn Engels niet zo goed, ik versta het redelijk maar begrijp niet alle nuances.

U gebruikt bijzonder veel lange shots. Vaak voelt het alsof je als kijker met de studenten meeloopt door de schoolgangen. Was realisme het uitgangspunt of was deze stijl bedoelt om juist de lichaamstaal van de acteurs te benadrukken?

Ik denk dat de cinematografische technieken die we hebben gebruikt de atmosfeer precies kloppend hebben gemaakt. De lange shots zorgen hiervoor, maar ook het feit dat we het verhaal volgen vanuit één perspectief en het gebruik van geluid.

Het gebruik van geluid was inderdaad erg interessant. Effecten zoals voetstappen leken bijzonder luid, is dit benadrukt in de montage of slechts een illusie door de afwezigheid van muziek en spraak?

De geluidsman die met mij aan deze film heeft gewerkt is een van de beste en duurste van Oekraïne. Ik had al eerder met hem gewerkt aan een aantal korte films. Toen ik hem belde om te vragen of hij deze film wilde maken zei hij: “Je hoeft me hier niet voor te betalen, ik moet jou betalen”. Geen geluidsman heeft ooit zo’n film gemaakt, dus hij zag dit als een unieke kans. Uiteindelijk heb ik hem wel betaald, haha. Een paar geluidseffecten zijn wel wat aangepast in de montage, maar het meeste kwam regelrecht van de opnames. We hebben het perspectief van de horende en niet-horende omgedraaid. Als je bijvoorbeeld iemand ziet, hoor je wel de geluiden van langsrijdende auto’s, maar die persoon laat alleen z’n handen zien en maakt geen geluid. Dat vonden we belangrijk om te laten zien in deze film. Deze film is niet gemaakt door en voor doven, het is een reguliere film met dove acteurs.

Dit is uw eerste lange film na vier korte. Wat is beter bevallen?

Een poëet schrijft niet voor de korte poëziestukjes, maar voor de grote dichtbundels. Vanzelfsprekend maak ik liever langere films: het is veel interessanter. In een ideale wereld zou ik onbeperkte vrijheid kunnen krijgen met een gigantisch budget, bijvoorbeeld meer dan een miljoen dollar. Vrij zijn om je eigen keuzes te maken is uiteindelijk het belangrijkste.

Hoe ziet de toekomst eruit, wanneer kunnen we uw volgende film zien?

In december van dit jaar beginnen de opnames van een nieuw project. Het heet Luxembourg en gaat over het hedendaagse niemandsland rond de locatie van de Chernobylramp, waarbij de titel slaat op de oppervlakte van dit gebied. Het wordt een co-productie van Duitsland, Frankrijk en Oekraïne en als alles goed gaat zal hij in 2016 in de bioscoop verschijnen.