Doorgaan naar artikel
The Tomorrow Children
Rutger Engel
Rutger Engel
Hoofdredacteur
Profiel

Conclusie

The Tomorrow Children was een veelbelovende titel met een geweldig idee. Helaas mist het net wat qua uitvoering op elk vlak en vormt het daarom samen een teleurstelling. De sfeer van een onderdrukte, communistische samenleving zit er goed in, maar helaas is het leven in zo'n samenleving niet heel spannend en dat geldt ook voor het spel. Daarom zorgt het alles voor een eentonige en kleurloze ervaring.

The Tomorrow Children is het nieuwste spel van Q-Games, het bedrijf achter de PixelJunk-games. In The Tomorrow Children is de wereld naar de haaien gegaan door een mislukt experiment, waardoor niets is overgebleven naast “The Void”. Aan jou als normale werker de taak om de voormalige glorie van de Sovjet-Unie-achtige samenleving te herstellen.

The Tomorrow Children bestaat voornamelijk uit het verzamelen van materialen om steden te herbouwen en alles weer zo mooi te maken als het was voor het mislukte experiment. Dat klinkt nobel en als een mooi idee voor een spel, maar is het dat ook?

Het werkt als volgt: je gaat van je dorp of stad naar de bushalte en wacht daar op de bus, deze rijdt volgens een vast schema en soms sta je meerdere minuten voor de bushalte alleen maar te wachten zonder dat je ondertussen iets anders kunt doen. Met die bus ga je van je dorp naar een eiland dat uit het niets verschijnt in The Void. Daar gebruik je je pikhouweel om wat materialen te verzamelen, deze breng je terug naar de bushalte, waar je vervolgens weer wacht tot diezelfde bus weer aankomt. Eenmaal in het dorp aangekomen breng je je verzamelde grondstoffen verder het dorp in om ze vervolgens te gebruiken om dingen te maken.

Nou zou dit allemaal een best interessant proces zijn, als er niet twee grote problemen waren: het gaan naar eilanden en het verzamelen van grondstoffen is ongelooflijk eentonig en oninteressant en hetgeen waar het allemaal voor dient, het bouwen aan je stad, biedt weinig echte keuzes die een grote impact hebben.

Nu is er gelukkig een manier om het verzamelen van grondstoffen sneller te laten gaan: je kunt een beter pikhouweel voor echt geld kopen (deze is niet verkrijgbaar door gewoon het spel te spelen). Ook hier zijn weer nadelen te vinden. Ten eerste verdwijnt het pikhouweel na verloop van tijd weer, waarna je of terug moet gaan naar je véél langzamere normale of een nieuwe moet kopen, en ten tweede is de vraag waarom je er geld aan zou besteden als het allemaal nergens toe leidt; het proces wordt er niet interessanter door en het bouwen aan je stad is niet leuk genoeg om daarvoor meer grondstoffen te willen blijven verzamelen.

The Tomorrow Children

Gelukkig heeft The Tomorrow Children de Sovjet-smaak wel goed te pakken. Het voelt echt alsof je leeft in een ondrukte, communistische samenleving en de dictator die je via een TV in het Russisch vertelt wat je allemaal moet doen voor het vaderland, draagt zeker bij aan de sfeer. Helaas is het niet heel erg spannend om als iemand van de bourgeoisie te leven in zo’n samenleving en na honderd keer geluisterd te hebben naar dezelfde propagandakreet, heb je het wel gezien.

The Tomorrow Children heeft een heel erg goed idee, maar mist overal nèt dat kleine beetje in de uitvoering van alle elementen. Alle ideeën op zich zijn goed, maar doordat elk individueel element net iets mist, is het geheel een teleurstelling.