review
La Pazza Gioia

La Pazza Gioia is nu te koop op DVD.

Psychiatrische instellingen vormen geen veelgebruikt onderwerp in films, maar hebben toch een aantal klassiekers opgeleverd. Denk bijvoorbeeld aan het legendarische One Flew Over the Cuckoo’s Nest of het recentere Shutter Island. Het kan een behoorlijke uitdaging zijn om mentale problemen op een correcte manier te tonen. Gelukkig heeft de Italiaanse regisseur Paolo Virzì met zijn La Pazza Gioia een waardig potret geschetst.

Beatrice (Valeria Bruni Tedeschi) brengt haar dagen door in een psychiatrische inrichting, waar zij overige patiënten en personeel graag vertelt over alle beroemdheden die ze beweert te kennen. Op een dag meldt zich een nieuwe bewoonster genaamd Donatella (Micaela Ramazotti). Beatrice voelt direct een band, maar dit gevoel is niet wederzijds. Toch weet het onwaarschijnlijke duo naar elkaar toe te groeien en uiteindelijk gaan ze er zelfs samen vandoor.

Regisseur Paolo Virzì weet drama en komedie aanvankelijk goed te combineren. Je raakt betrokken bij de personages, die je zowel weten te ontroeren als vermaken. Ook de kleurrijke vormgeving sluit hier mooi op aan; hoewel de personages zich in een lastige situatie bevinden, krijg je het gevoel dat ze er het beste van willen maken. Beatrice is heilig overtuigd van haar eigen leugens en Valeria Bruni Tedeschi weet deze rol met de nodige overtuiging te spelen. De verschillende gedaantes die ze aanneemt en verhalen die ze vertelt zijn stuk voor stuk geloofwaardig, maar bevatten ook de juiste ondertoon die je net genoeg aan haar uitspraken doet laten twijfelen. Donatella wordt door Micaela Ramazotti een stuk introverter vertolkt en vormt hierdoor een mooi tegenwicht.

Halverwege de film raken de twee helaas gescheiden en zakt het niveau wat in. Terwijl het verhaal van Beatrice op dezelfde lichtkomische noot verder gaat, wordt het deel van Donatella donkerder. De combinatie van beide elementen, zowel inhoudelijk als qua vormgeving, verloopt vanaf hier wat moeizamer door de duidelijkere scheiding. Tevens begint het verhaal wat repetitief te worden, waardoor ook het acteerwerk wat eentonig wordt. Een late onthulling geeft het verhaal nog wat meer diepte, maar het aanvankelijk hoge niveau wordt niet meer bereikt.