review
Tonio

Het is alweer bijna twintig jaar geleden dat Nederland voor het laatst een Oscar voor beste buitenlandse film mocht ontvangen. Dit jaar was het aan Tonio, maar deze ontving helaas geen nominatie. Eerder lukte dit regisseuse Paul van der Oest nog wel met Zus & Zo. Haar nieuwste film is gebaseerd op het gelijknamige autobiografische boek van A.F. Th. van der Heijden, die tevens De Helleveeg schreef.

Schrijver Adri van der Heijden (Pierre Bokma) en zijn vrouw Mirjam (Rifka Lodeizen) krijgen te horen dat hun zoon een ernstig ongeluk heeft gehad. Na een feestje in Amsterdam is Tonio (Chris Peters) aangereden tijdens het fietsen. Het stel haast zich naar het ziekenhuis, waar zij even later het nieuws krijgen dat Tonio is overleden. De emotionele klap lijdt tot een lang en slepend rouwproces.

Foto: Pief Weymans

Van een echt plot kunnen we niet spreken, Tonio is vooral een thematische vertelling over rouw en verlies. De vertelling is non-lineair, momenten van Tonio’s jeugd tot na zijn overlijden worden met elkaar afgewisseld. Een gewaagde keuze van regisseuse Paula van der Oest, deze structuur zien we niet zo vaak in grote Nederlandse films. De vertelwijze is interessant maar levert wel een wat fragmentarisch geheel op, waardoor de lijdensweg van de personages niet altijd even goed overkomt.

Gelukkig maakt het acteerwerk dit meer dan goed. Vooral Pierre Bokma laat met zijn gebroken wanhopigheid weer eens zien waarom hij als een van de beste Nederlandse acteurs wordt gezien. Rifka Lodeizen vult hem mooi aan en Chris Peters is degelijk in de titelrol, al had hij misschien wat charismatischer mogen zijn. Ook is de film mooi geschoten, vooral tijdens de ziekenhuisscènes in het begin. De hemelswitte omgevingen versterken het gevoel op een mooie manier. Tonio voelt als een eerbetoon aan een naaste, zoals het boek ongetwijfeld ook geschreven is.