review
Recensie: Saints Row: Gat Out of Hell

Saints Row: Gat Out of Hell is een standalone uitbreiding voor Saints Row IV. De President, de protagonist van Saints Row IV, wordt ontvoerd om in Hel met de dochter van Satan te trouwen. Jij gaat als Johnny Gat, de overdreven patser die alles in zijn pad verwoest, of als hacker Kinzie Kensington, er achteraan om dit te stoppen.

Het spel gooit je met een hoog tempo in de wereld, na een paar minuten ren, rijd of vlieg je al door de stad, die sterk doet denken aan een mix tussen New York en een Scandinavië tijdens de middeleeuwen, afgemaakt met een motief van vooral veel vuur, zoals je zou verwachten van de Hel. Wat te verwachten was, is dat de de speler al snel de beschikking over superkrachten krijgt, zoals je gewend bent van Saints Row, maar deze keer met een Hels tintje. Zo kan je kleine demonen oproepen om voor je te vechten of vijandige demonen in steen veranderen. Al deze superkrachten worden door interessant neergezette personages geïntroduceerd nadat je een simpele missie voor ze voltooid.

Het verhaal wordt op een niet al te serieuze, grappige manier gebracht. Dit is een positief en sterk punt, het is niet onserieus omdat de makers niet weten hoe ze een goed spel moeten neerzetten, maar het heeft juist een onserieuze en grappige sfeer omdat ze precies weten hoe ze dat wel moeten doen. Zo zingt Satan met zijn dochter een musicallied, is Shakespeare een DJ in Hel geworden en wordt Dracula in een gevangenis gemarteld met kindermuziek. Jonny Gat past prima bij dit overdreven verhaal. Hij schudt continu oneliners uit zijn mouw, lost alles op met zijn pistool en is meer macho dan Steven Seagal en Arnold Schwarzenegger samen.

Het vechten in het spel is verfrissend en werkt soepel. Met een flink arsenaal van wapens en superkrachten blijft het best een tijd leuk om eindeloze hoeveelheden monsters af te maken omdat je dat steeds op een andere manier kan doen. Denk voor wapens aan alles van een gewoon pistool, een geweer dat exploderende kikkers afschiet, tot een stoel waarin je rond kan rijden met twee gigantische machinegeweren als armleuningen.

In het begin is vrijwel alles goed: het verhaal doet zijn werk, vliegen door de stad voelt soms in het begin een beetje raar, maar daar wen je aan, de missies zijn leuk en het vechten met demonen werkt goed. Helaas zit er een grote ‘máár’ aan vast, namelijk hoe je verder komt in het spel. Het doel van de speler is om de aandacht van Satan te trekken, zodat hij uiteindelijk oog in oog met hem kan komen te staan. Dit doe je door “optionele” missies, die dus niet geheel optioneel meer zijn, te voltooien waardoor je langzaamaan in het vizier van de Duivel komt.

In eerste instantie lijkt dit geen probleem, want alle dingen die je moet doen zijn vermakelijk en in het begin krijg je verschillende soorten missies, denk aan het overleven van een grote horde demonen, of het vliegen van een bepaalde route binnen een bepaalde tijd. Helaas zijn er maar een paar verschillende soorten opdrachten en zo wordt het bijzonder snel ontzettend eentonig. Hierdoor worden de in eerste instantie leuke optionele taken, omgedoopt tot monotone, noodzakelijke klusjes die je maar doet om dat balkje, dat de aandacht van Satan visualiseert, vol te krijgen.

Zodra je dat balkje weer een stuk hebt vol gekregen, komen er wat scenes en dialogen waardoor het verhaal vordert. Dit gebeurt op een aangename en vermakelijke manier, maar voordat je het weet ben je weer bezig met het voltooien van je dagtaken om Satan’s aandacht maar te krijgen.

Al met al zorgt Saint’s Row: Gat Out of Hell voor een korte verfrissende en vermakelijke ervaring die helaas wel te vaak bestaat uit monotone missies. Net wat meer variatie hierin zou deze standalone uitbreiding naar grote hoogtes kunnen tillen, maar helaas is dat niet het geval. Desalniettemin kan je je best vermaken en doen het verhaal, de personages en het gevechtssysteem hun werk uitstekend.