review
Recensie: Final Fantasy Type-0 HD

In 2011 kwam Square Enix met Final Fantasy Type-0 voor de Playstation Portable. Het spel was echter alleen in Japan beschikbaar. Nu, vier jaar en vele smeekbedes van het publiek later, is er eindelijk een internationale versie beschikbaar voor de Playstation 4 en Xbox One. In Final Fantasy Type-0 HD speel je als Class Zero, ook wel de Agito Cadets genoemd. Dit is een groep van veertien leerlingen die ingezet wordt voor belangrijke missies in een tijd van oorlog.

Het spel voelt meteen anders aan dan je gewend bent van Final Fantasy-spellen. Je zit midden in een oorlog en dat voel je. Overal is chaos en wanhoop. Mensen gaan dood en verraad ligt altijd op de loer. Bekende spreuken zoals Thunder, Fire en Blizzard komen nu terug als kogels en bommen, maar weten hun charme te behouden. Waar je normaal in Final Fantasy-games door een uitgebreide wereld reist, wijkt deze game sterk af. In plaats van het verslaan van die ene slechterik of het redden van iemand, speelt het verhaal zich nu af tijdens missies in forten en steden die ingenomen worden. Dit is anders dan we gewend zijn, maar ook dit werkt goed en voelt al snel vertrouwd.

Het verhaal, alhoewel niet bijzonder diep, doet zijn taak meer dan goed. Het verhaal vermaakt je terwijl je geniet van de gameplay en het wekt je interesse voor de wereld. Het is makkelijk om je in te leven in de jonge cadetten die strijden voor hun land en de emoties die de strijd met zich mee brengt. Dit komt bijvoorbeeld goed naar voren in het feit dat er veel vrienden verloren gaan, maar dat de personages zich deze nauwelijks meer kunnen herinneren. Uit bescherming voor de soldaten worden namelijk de herinneringen gewist die ze hebben van gesneuvelde vrienden. Het is al met al een duister en bijzonder ontroerend verhaal dat gelukkig op de juiste momenten toch luchtig weet te blijven. De personages en het verhaal werken over het algemeen zo goed, dat het feit dat de Engelse stemacteurs van sommige personages slecht zijn, door de vingers gezien kan worden.

Het spel is mooi opgepoetst. De HD-resolutie zorgt voor schitterende omgevingen. Dit is met name het geval in het thuisgebied Akademia, waar de ramen, de vloer en de hallen voor een mooie sfeer zorgen. De cutscenes kunnen ook indrukwekkend mooi zijn. Als je ziet hoe Eidolons, magische wezens die opgeroepen worden, de strijd aangaan met elkaar kan dat voor overweldigende stukjes zorgen. Realiseer je echter goed, het blijft een remake. Dingen zoals cutscenes zijn inderdaad spectaculair, maar de steden waar je door loopt voor missies zijn over het algemeen lange, eentonige straten. Hier zijn de muren vaag en saai en qua kleur valt er niet veel te beleven.

Gelukkig is het tijdens missies niet erg dat het allemaal lange paden zijn met weinig versiering, want door de actie, die simpelweg geweldig is, let je er niet teveel op. Zoals eerder gezegd bestaat Class Zero uit veertien mensen. Het mooiste hieraan is dat ze allemaal speelbaar zijn. Aan het begin van een missie kies je drie leden die je wilt gebruiken. Zelf bestuur je maar één personage tegelijkertijd, want de andere twee worden door de computer bestuurd. Met een aantal knoppen kan je verschillende soorten aanvallen gebruiken en je kan tijdens de missie wanneer je wilt wisselen tussen je actieve leden, wat zorgt voor een dynamische ervaring. Dit gebeurt allemaal niet in beurten zoals je misschien zou verwachten van een Final Fantasy-spel.

Het beste gedeelte is dat elk van de veertien cadetten anders spelen. Elk personage heeft zijn eigen soort wapen. De hoofdpersoon Ace gebruikt bijvoorbeeld een set speelkaarten met spreuken die op de kaarten gebaseerd zijn, een ander gebruikt een boog of een zeis. Niet alleen verschillen ze allemaal ten opzichte van elkaar, maar ook kunnen ze zelf anders gespeeld worden naarmate ze meer ervaringspunten verzamelen. Zo kan Ace de ene keer defensieve spreuken meenemen, de andere keer offensieve spreuken. De mogelijkheden lijken eindeloos. Waar soms mensen het sterker maken van je personages zien als een vervelende taak, of waar het soms saai wordt om in menu’s bezig te zijn met het kiezen van de wapens en spreuken die je personages gebruiken, werkt het hier geweldig. Dat is zo omdat het niet om één iemand gaat, maar je bent altijd bezig met het vormen van een geheel. Je kan uren bezig zijn met het aanpassen van je personages zodat ze perfect op elkaar aansluiten.

De aanvallen van Class Zero zien er ook goed uit, wat ervoor zorgt dat je jezelf oprecht machtig voelt wanneer je een groot beest verslaat met je gigantische vuurzwaard of met een grote vuurbom. De snelle actie in combinatie met een geweldig ontwikkelingssysteem voor je personages, zorgen ervoor dat je tientallen, zo niet honderden uren kunt spelen en ontdekken. Heb je eenmaal door het verhaal gespeeld, zijn er tientallen redenen te bedenken om er nog een keer doorheen te gaan.