review
Schneider vs. Bax

Het is tijd voor een nieuwe Van Warmerdam. Na de staande ovatie en alle prijzen die hij kreeg voor Borgman (2013) staat hem een heuse klus te wachten zijn meesterwerk te overtreffen. Dit keer geen gezin dat belaagd wordt door plaaggeesten, maar een echte huurmoordenaar met een uitdagende missie.

Schneider (Tom Dewispelaere) wordt wakker door het gezang van zijn prachtige vrouw Lucy (Loes Haverkort) en zijn twee dochters. Het is vandaag zijn verjaardag en er staat een groots etentje op de planning om dit te vieren. Hij wordt echter door zijn baas Mertens (Gene Bervoets) gebeld om een klus uit te voeren. Het kan niet wachten, Ramon Bax (Alex van Warmerdam) moet vandaag nog geliquideerd worden. Bax zal een makkelijk doelwit zijn voor Schneider. Slechts een schrijver die zich bevindt in een vakantiehuis aan het rand van een meer. Mertens belooft Schneider dat hij nog voor het avondeten thuis is. Met tegenzin pakt Schneider de klus aan. Het blijkt echter minder eenvoudig dan Mertens doet geloven.

Van Warmerdam pakt het dit keer anders aan, in tegenstelling tot Borgman. Opnieuw een absurdistisch verhaal, maar met een spannend beroep in de hoofdrol. Schneider is een echte huurmoordenaar en wordt ingehuurd door de kingpin Mertens om de schrijver Bax te liquideren. Het verhaal klinkt zeer spannend, maar blijkt echter het tegenovergestelde te zijn. De titel van de film wekt de indruk dat er een mega confrontatie zal ontstaan tussen de twee hoofdpersonages, maar helaas mondt de film vooral uit op veel lange, saaie scenes.
De kracht van Van Warmerdams voorgaande films ligt bij het absurde dat aanwezig is in het normale leven. Met Schneider vs. Bax probeert hij dit om te draaien. De menselijkheid van Schneider, Bax en de andere foute figuren komt erg ongeloofwaardig over. Ze zijn net iets te klungelig en lijken soms zelfs helemaal geen ervaring in dit milieu te hebben. Hierdoor dreigt Schneider vs. Bax een soort slap aftreksel van Reservoir Dogs (1992) en Pulp Fiction (1994) te worden.

Ondanks de soms erg slecht geschreven dialogen, weten Dewispelaere en Van Warmerdam toch twee goede personages neer te zetten die het verhaal hier en daar nog weten te redden. Helaas valt dit niet te zeggen over de bijrollen. Personages reageren compleet ongepast en het is dan ook totaal onbegrijpelijk dat Van Warmerdam deze personages in zijn film heeft verwerkt. Bij de nieuwe vriendin van opa (Henri Garcin) is bescheidenheid en respect compleet afwezig en zij begint dan ook uit het niets tegen alle personages te schreeuwen en bijdehand te doen. Ze doelt als illustratie voor de voorliefde van opa voor jonge meisjes, maar ze zou eerder onderdanig dan asociaal en bijdehand moeten zijn. Ook de rol van gangsterbaas Mertens is onzorgvuldig. Hij is eerder een demente oude opa dan het hoofd van een criminele organisatie. Het is dan ook erg onwerkelijk dat iemand zoals de huurmoordenaar Schneider zijn vertrouwen legt in deze man. De blunder die Mertens halverwege het plot begaat slaat werkelijk alles.

De positieve punten van Schneider vs. Bax steunen op de twee hoofdpersonen. De situering van deze twee personages verdient dan ook een positieve noot. Hoewel Schneider soms dan nogal ongeloofwaardige dialogen heeft, is zijn context wel sterk neergezet. Met name door de invulling van zijn leefomgeving, vrouw, kinderen en de zorgvuldigheid met betrekking tot het uitvoeren van ‘de klus’. Ook het personage van Bax bezit deze kwaliteiten die voortkomen uit het huisje aan het meer waarin hij woont en de gesprekken die hij met zijn gekke dochter Francisca (Maria Kraakman) voert.

De nieuwe Van Warmerdam stelt teleur. Zijn absurdistische stijl doet het helaas niet al te goed in de gangstersetting van Schneider vs. Bax. Hoewel de twee hoofdpersonen interessant zijn, gaat de film ten onder aan het saaie verhaal, de slechte dialogen en de dramatische bijrollen.