review
Prins

Wanneer de jonge Ayoub (Ayoub Elasri) tot over zijn oren verliefd wordt op de knappe Laura (Sigrid ten Napel) komt hij voor een aantal levensveranderende keuzes te staan. Prins vertelt dan ook een typisch coming-of-age-verhaal waarin Ayoub moet kiezen tussen macht en status enerzijds of zijn familie en vrienden anderzijds.

Ayoub is een tiener die opgroeit in Amsterdam Noord en met zijn moeder Saskia (Elsie de Brauw) en half zusje Demi (Olivia Lonsdale) in een appartement in de buurt woon. Hij slijt zijn dagen op straat met zijn vriendengroep en beste vriend Frankie (Jorik Scholten, oftewel Lil’Kleine). Zijn vader Mo (Chaib Massaoudi) is een junkie die hij af en toe op straat spreekt en wat geld toestopt. Naast het groepje van Ayoub hangt er in de buurt ook een groep oudere jongens onder leiding van vechtersbaas Ronnie (Peter Douma), de oudere broer van Frankie. Wanneer Ayoub verliefd wordt op Laura, die verkering heeft met Ronnie, ontstaat ruzie waar Ayoub niet zonder kleerscheuren vanaf komt. Ayoub besluit een aantal klussen te doen voor de gestoorde Kalpa (Freddy Tratlehner, bekend van De Jeugd van Tegenwoordig), de grootste crimineel uit de buurt. Op deze manier hoopt Ayoub status en macht te krijgen om zo alsnog het hart van Laura te winnen.

Hoewel het verhaal misschien wat zwaarmoedig lijkt, is Prins juist een erg vlotte en verfrissende film. Debuterend regisseur Sam de Jong weet op pakkende wijze de jeugdige liefde, de criminele onderwereld en een flinke dosis humor te mixen. Prins leent dan ook naar hartenlust allerlei stijlconventies uit verschillende genres en vormt dit tot een vloeiend geheel met een opvallende uitstraling. Het verhaal mag dan een vrij typisch coming-of-age zijn, het is gestoken in een uniek en kleurrijk jasje.

Niet alleen is Prins het debuut van regisseur De Jong, ook voor een groot deel van de cast is dit hun eerste film. Doordat deze onervaren acteurs veelal opgegroeid zijn in de buurt en bekend zijn met harde realiteit van de film, lukt het hen goed zich in te passen tussen de professionele acteurs. Toch is het acteerwerk niet hetgeen waarvoor Prins herinnerd zal worden. Met enige regelmaat bevat het kleine scheurtjes waardoor het niet altijd even geloofwaardig overkomt. Zo komt met name Freddie Trahlehners personage Kalpa soms wat te overdreven over, zeker in relatie tot de andere personages. Gelukkig is dit dankzij de luchtigheid en humor in de film nergens echt storend.

Wat Prins echter compleet maakt is de soundtrack die bestaat uit een groot aantal retro jaren ’80 synthesizer nummers. Hierin doet Prins wel wat denken aan het in 2011 verschenen Drive, waarin ook veelvuldig gebruik wordt gemaakt van dit genre om de film kracht bij te zetten. De muziek zorgt ervoor dat de eclectische filmstijl perfect samenvloeit tot een geheel.

Met Prins zet regisseur Sam de Jong een indrukwekkend debuut neer. De film is erg vermakelijk en is vooral in zijn uitstraling uniek. Het zorgt in elk geval voor reden om uit te kijken naar het volgende werk van deze regisseur.