review
The Leftovers seizoen 1

Waar zijn ze heen? Waarom? Hoe gaan we verder zonder hen? Dat zijn de hoofdvragen van het eerste seizoen van de HBO-serie The Leftovers. De serie begint met het plotseling verdwijnen van twee procent van de wereldpopulatie (140 miljoen mensen). Zonder reden zijn ze ineens weg. In een fractie van een seconde. Door dat gegeven krijgt de serie een snijdend gevoel van missen als rode draad mee, dat zich om je eigen gevoel heen wikkelt.

14 oktober. Iedereen wordt uit zijn dagelijkse routine gesleurd als er plots mensen verdwijnen: mannen, vrouwen en kinderen. Zo ook in het Amerikaanse plaatsje Mapleton, waar de serie zich op focust. Het mysterieuze, onverklaarbare en ondraaglijke voorval zorgt voor een verdeling van de inwoners van de stad. Er zijn inwoners die proberen verder te gaan, inwoners die God de schuld geven, inwoners die gek zijn geworden en er ontstaan sektes. De meest aanwezige hiervan zijn de Guilty Remnant (schuldige overgebleven). Zij praten niet, kleden zich in het wit en roken continu. Ze zien zichzelf als een levende herinnering aan die ene zwarte dag. Niemand mag het vergeten en dat laten ze soms op een vrij radicale manier zien. De hoofdpersoon van de serie is Kevin Gracey (Justin Theroux), commissaris van de plaatselijke politie. We volgen hem in zijn strijd de orde te bewaken in de stad en in zijn eigen leven, want ook hij staat op het randje om gek te worden.

Is het dan één en al ellende in de tien afleveringen die het eerste seizoen telt? Nee. Ook hoop prijkt aan de horizon van het kleine stadje. Inwoners willen verder met hun bestaan en dat lukt soms. Echter zou alles rond die ene dag blijven draaien, dus voor serie-liefhebbers die niet van emotioneel drama houden is het een idee om deze serie niet aan te schaffen.

De serie is, kort gezegd, één en al klasse. Laten we beginnen bij het sublieme acteerwerk. Het verhaal wordt door de acteurs zo menselijk naar voren gebracht, dat de kijker zich zeer goed kan inbeelden in een situatie zo onmenselijk als deze. Daardoor zit je soms met koude rillingen op de bank en zijn tranen onoverkoombaar. Verder is het verhaal (gebaseerd op het boek van Tom Perrotta) goed bedacht en een extra pluim voor de muziek van Max Richter, die het gevoel van het verhaal prachtig in muziek heeft gebracht.

Het is lastig minpunten te bedenken. Die zijn er eigenlijk niet. De serie gaat op je ziel zitten en je verplaatst je in de karakters. Dat samen zorgt voor de ultieme seriegedachte: “hoe gaat het verder?”. Daardoor zit je vaak vijf uur achtereen ademloos te kijken. Het eerste seizoen van The Leftovers schreeuwt daarom om een vervolg. Gelukkig wordt deze nu door HBO uitgezonden. Het is wel lastig om na zo’n knallend eerste seizoen nog een goede sequel te maken, maar dat is stof voor later.

The Leftovers is een absolute aanrader. Hij zit te goed in elkaar om onderschat te worden. Het verhaal snijdt door je hart heen en dat zorgt ervoor dat je er binnen no-time in zit. Het is echter geen aanrader voor mensen die zeer gevoelig zijn aangelegd, want dan zou je zomaar iedere aflevering kunnen huilen. Maar als dat geen probleem voor je is, moet The Leftovers zeker gezien worden.