Doorgaan naar artikel
The Mortal Instruments: The City of Bones
Rick Hoving
Rick Hoving
Profiel

Conclusie

Uiteindelijk is het maar een klein pluspuntje in een reeks missers. Het verhaal is clichématig, de personages zijn smakeloos en is er veel mis met de weergave van vrouwen. Mortal Instruments is seksistisch en bovendien denigrerend tegenover zowel minderheden als vrouwen. Als dit een coming-of-ageverhaal is over vrouwen, door vrouwen, voor vrouwen vraag ik mij af of ik in een andere werkelijkheid leef.

Morgen verschijnt The Mortal Instruments: The City of Bones in de bioscoop. Het is de verfilming van het gelijknamige en populaire tienerboek geschreven door Cassandra Clare en bovendien de nieuwste film in de categorie ‘horror geschikt voor tienermeisjes’. Mortal Instruments is niet veel meer dan een kruising tussen Twilight en Constantine.

Clare begon haar boek te schrijven met een nobel streven: ze miste het vrouwelijke hoofdpersonage in de grote hoeveelheid coming-of-agefilms. Het is waar dat zulke films vaak over jongens gaan en dus bedacht zij de bovennatuurlijke fantasy-reeks Mortal Instruments. Clary Fray (Lily Collins) begint haar verandering van kind naar volwassene wanneer zij op stap gaat met haar platonische vriend Simon (Robert Sheeshan). In het nachtleven van New York ziet Clary een man vermoord worden, maar niemand om haar heen lijkt dat te merken. Bij thuiskomst tekent haar onderbewustzijn compulsief op elk mogelijk oppervlak een mysterieus symbool, waardoor Clary terecht aan haar geestelijke gezondheid begint te twijfelen. Het wordt allemaal duidelijk wanneer Jace (Jamie Campbell Bower), de moordenaar in de nachtclub, haar opzoekt. Jace vertelt haar dat zij net als hij een schaduwjager. De film legt vanaf dat moment nogal geforceerd (zo nonchalant mogelijk) alles uit over de schaduwjagers, hun tradities, de eeuwige strijd tegen demonen en het kwaad. De informatiestroom is enorm en de dialogen zijn allesbehalve Shakespeariaans.

Haar moeder en ex-schaduwjager Jocelyn (Lena Headey) heeft de magische wereld van monsters en demonen altijd voor Clary willen verschuilen. Wanneer zij op het punt staat alles aan Clary te vertellen wordt zij ontvoerd door gevallen schaduwjager Valentine (Jonathan Rhys Meyers). Dat Clary’s moeder zelf ooit de meest gerenommeerde schaduwjager is geweest mag niet baten. Ze wordt makkelijk overmeesterd door haar ontvoerders. Het is aan de compleet groene Clary om haar moeder te redden. Clary is (net als Bella uit Twilight) een kapstokpersonage: ze is inhoudsloos en een compleet non-persoon. Ze krijgt alleen betekenis door de (mannelijke) personages om haar heen. Clary leert absoluut niks over volwassenheid, haarzelf en maakt geen enkele groei door. Ze wordt een puberaal Goth-meisje met daddy issues.

Schrijfster Cassandra Clare bedient zich van allerlei genreclichés die regisseur Zwart (overigens een Nederlandse Noor) gretig overneemt in zijn eveneens weinig inspirerende beeldtaal. Zwart lijkt te denken dat zolang de kijker maar niet hoeft na te denken en uitgekauwde troep mag herkauwen deze gelukkig is. Mortal Instruments lijkt soms een montage van andere films. De parallellen met de eerste Star Wars-trilogie, de Harry Potter-reeks en Buffy: The Vampire Slayer zijn groot. Het schaamteloze jatwerk doet eerder afbreuk aan de film dan goeds. Mortal Instruments loopt over van gebeurtenissen en personages die te herkennen zijn uit andere films, met als klap op de vuurpijl een kus in de regen. Hoewel de regen uit een sproei-installatie komt, lijkt die scene verdacht veel op die uit The Notebook (Cassavetes, 2004). Dat is wat tienermeisjes romantisch vinden, heb ik mij laten vertellen. Zulke sprookjesachtige momenten zijn soms zo misplaatst dat het lachwekkend begint te worden.

Mortal Instruments heeft veel van die romantische tienermeisjesfantasieën, die niet echt in een coming-of-agefilm thuishoren. Clary heeft de keuze uit twee perfecte maar compleet verschillende partners: de lieve en zorgzame vriend Simon en de mysterieuze foute jongen Jace. In werkelijk is de eerste een obsessieve stalker en de tweede een onverschillige egotripper. Onze hoofdrolspeelster leeft in een ideale wereld. Zij wordt door alle mannen gewild en heeft hen daardoor in haar macht. Ze heeft alleen geen enkele vriendin. De enige vrouwen zijn haar zwakke moeder die ten onder gaat aan het Dame-In-Nood-plot, een spirituele neger(in) en een vervelend teamgenote. Mortal Instruments mist echte vrouwelijke personages; wat raar is want dat was juist wat Cassandra Clare wilde toevoegen aan de coming-of-agefilm.

Hoewel Mortal Instruments de vrouwelijke kijk (die het beweert te hebben) mist en alles sprookjesachtig romantisch is, doet de film ook iets goeds. In tegenstelling tot de gesuikerde versies van de vampiers in True Blood en Twilight zijn de monsters in Mortal Instruments daadwerkelijk eng. De vampiers krioelen als ratten over het plafond en de demonen zijn lekker vies met etterende zweren. Het effectenteam mag zichzelf een schouderklopje geven: de monsters en locaties (vooral de City of Bones, waar de film zijn naam aan dankt) zijn evenzo prachtig als spannend. Dat geldt tevens voor de vechtscènes, want die vlammen van het scherm. Dat ook vrouwelijke kijkers gewoon kunnen genieten van vieze horror en actie heeft Mortal Instruments wel begrepen.