nieuws
Recensie: Les Misérables
De verfilming van de musical van Victor Hugo’s roman Les Misérables is een meeslepend epos in de handen van regisseur Tom Hooper (The King’s Speech), met een sterrencast bestaande uit onder andere Hugh Jackman, Russel Crowe en Anne Hathaway. Het verhaal over menselijke standvastigheid in tijden van wanhoop en armoede wordt al sinds 1985 onafgebroken op de planken opgevoerd en na 26 jaar is nu ook het witte doek aan de beurt. Is Les Misérables een ware revolutie of niets meer dan de anarchistische leuzen van een Franse dronkelap?
Frankrijk in de negentiende eeuw
Les Misérables speelt zich af in het 19e eeuwse Frankrijk en vertelt het verhaal van ex-gevangene Jean Valjean. Valjean wordt tientallen jaren achtervolgd door de meedogenloze agent Javert na zijn voorwaardelijke vrijlating. Het leven van Valjean verandert voor altijd wanneer hij de zorg op zich neemt van Cosette, de dochter van de alleenstaande moeder Fantine.
Een memorabel ensemble
De acteerprestaties van de gehele cast zijn feilloos. Hugh Jackman toont hier een veelzijdig en sympathiek acteur te zijn. Of hij de aan lager wal geraakte dief Jean Valjean speelt, of diens alter ego, de liefdadige monsieur Madeleine, het is onmogelijk niet voor hem te vallen. Evenzo voor Anne Hathaway, die zich als Fantine van haar beste kant laat zien tijdens een hartverscheurende solo, een hoogtepunt van de film. Hoewel Russel Crowes stem soms tekort schiet, is hij perfect gecast als de stoïcijnse politiechef Javert. De jongere acteurs redden zich uitstekend, met een speciale vermelding voor de piepjonge nieuwkomer Isabelle Allen als de jonge Cosette. De personages van Sacha Baron Cohen en Helena Bonham Carter zorgen voor een geslaagde komische afwisseling.
Twintig jaar revolutie in twee uur
Een verhaal zo groots als Les Mis laat zich lastig naar film vertalen. Het tempo in Les Miserables ligt zeker in het begin moordend hoog. De liederen zijn vaak intens en meeslepend, maar worden zelden afgewisseld met rust. Aangenaam zijn dan de solo’s die gelegenheid bieden personages en gevoelens uit te diepen. Hoewel Hooper gebruikt maakt van lange, onafgebroken shots die de nadruk leggen op het geweldige acteerwerk, wordt er paradoxaal veel geschoten vanuit de losse pols, wat bijdraagt aan een algeheel gevoel van onrust.
De film is mooi aangekleed: de kostuums zijn kleurrijk en veelzijdig, de sets geven de indruk van rijkelijk versierde toneeldecors. Hoewel de scènes overdag een bleek licht uitstralen waar de Franse driekleur en de kostuums prachtig in uit komen, is het fletse maanlicht van de nachtscènes iets te kunstmatig. Of dit opzettelijk een toneelsfeer uit moet dragen is onbekend, maar het werkt niet echt.
Ondanks het hoge tempo van de film, met name in het eerste halfuur, is deze vrij lang en kakt het zelfs in tijdens een traag middenstuk met jonge geliefden. Vaak moet de imponerende actie van de Franse revolutie te snel wijken voor een ietwat ongeloofwaardige kalverliefde. Ook sommige cliché’s zoals het brutale straatjongetje Gavroche verjaren niet zo goed in een moderne vertelling. Echter is de climax bitterzoet en laat niets te wensen over.
De muziek komt van de hand van de oorspronkelijke componist en schrijvers van de musical en is van een hoge kwaliteit. Hathaway en Eddie Redmayne, als de jonge revolutionair Marius, zingen voortreffelijk. Er wordt ook nog effectief gebruikt gemaakt van montage in nummers met meerde zangers en locaties, zoals het onheilspellende ‘One Day More’, waardoor de film zich treffend onderscheidt van een toneelstuk.
Elke Franc waard
Les Misérables is een meeslepend en inspirerend epos, voortreffelijk uitgevoerd en effectief gefilmd. Ondanks het hoge tempo en de sporadische dramatische clichés, is de film een heuse aanrader en geschikt voor ieder gezelschap. Alleen de meest verbitterde royalist zal niet geroerd raken door deze muzikale tour de force.
