review
Recensie: Star Trek Into Darkness

De bemanning van de USS Enterprise is terug om dreigingen van ver en thuis te bestrijden. Slaat J.J. Abrams met Star Trek Into Darkness de juiste koers in?

De eerste film uit Abrams’ nieuwe Star Trek-reeks was een levendig en meeslepend Sci-fi-avontuur, met een charmante cast vol humor. Into Darkness oogt precies hetzelfde: Abrams hanteert dezelfde kleurrijke stijl, volledig volgeplakt met de verblindende lens flares die ook de eerste film zo opsmukten. De voltallige cast is tevens teruggekeerd, evenals frictie en chemie tussen Kapitein James Kirk (Chris Pine) en zijn eerste officier, de starre Vulcan Spock die zo goed werken. Ook de bijrollen van Karl Urban, Zoe Saldana en Simon Pegg als respectievelijk de gepikeerde ‘Bones’ McCoy, de zelfstandige en pittige luitenant Uhura en de schotse grapjas Scotty verrijken met hun volwaardige persoonlijkheden een film die voornamelijk leunt op haar personages. Het acteerwerk is goed, al neigen de dialogen van de bijrollen te vaak naar karikatuur.

Het zijn de nieuwkomers in Into Darkness die minder slagen. Benedict Cumberbatch is niet overtuigend als de mysterieuze John Harrison. Zijn voorkomen is te alledaags voor een exotische ruimtevaarder en hij speelt zo theatraal als een overacterende Shakespeare-schurk (een knipoog naar Shatner, wellicht?). Alice Eve’s enige bijdrage als nieuw bemanningslid is om als obligate hulpeloze schoonheid in katzwijm te vallen voor de tot nu toe verfrissend vrijgezelle Kirk. Wanneer ze zonder aanleiding voor de kijker uit de kleren gaat is het betreurenswaardige seksisme omtrent haar personage compleet.

Into Darkness is afgeladen met uitbundige actiescènes. De spanningsboog wordt haast tot een breekpunt beproefd met het volledige scala aan clichés, zoals een vuistgevecht bovenop een rijdend voertuig en een tikkende tijdbom. Verwijzingen naar de oorspronkelijke Star Trek-serie en films zijn wel naadloos en met een zekere knipoog in de film verwerkt. Omdat het plot enigszins moet wijken voor de actie en de personages, rammelt er regelmatig wat aan en blijven er uiteindelijk wat gaten open. Wel lijkt het soms zelfs een kritiek te zijn op huidige maatschappelijke kwesties als de Amerikaanse Drone War en de War on Terror in zijn geheel, zoals het gedegen sciencefiction betaamt.

Jammerlijk genoeg is ook deze film geschoten in 3D. De 3D is er alleen voor ‘immersievere’ effecten, en deze effecten zitten enkel in de film om de 3D bestaansrecht te geven. Zo vormen deze twee elementen een gesloten cirkel die verder niets aan de film toevoegt. Waarom een ongemakkelijke bril, vermoeide ogen en een prijsverhoging de norm zijn geworden, is nog steeds een raadsel.