nieuws
Riddick

Na Pitch Black (Twohy, 2000) – de film die Vin Diesels carrière lanceerde – was het hoogdravende The Chronicles of Riddick (Thowy, 2004) een grote teleurstelling. Met Riddick waagt Diesel een poging om de nooit helemaal van de grond gekomen franchise nieuw leven in te blazen.

In deze derde film is de zwijgzame spierbundel gestrand op een desolate planeet die stikt van de mensonvriendelijke gevaarlijke dieren. Vooral een soort enorme kreeftachtige schorpioenen maken het Riddick lastig, schepsels die in film maar blijven terugkomen. Gelukkig is ook in de ruimte een hond de beste vriend van de man; Riddick weet een viervoeter met grote tanden te temmen. Riddick wil graag weer naar huis, maar heeft daarvoor een schip nodig. Hij activeert een baken om premiejagers naar de planeet te lokken en twee schepen arriveren inderdaad kort daarna.

Het eerste half uur van Riddick is best vermakelijk, als hij steeds maar net uit de bek van allerlei enge monsters weet te blijven. Hoe meer mensen er op de planeet landden hoe meer het niveau van de film daalt. Vooral het middenstuk, wanneer het gebakkelei tussen de twee groepen huurlingen breed wordt uitgemeten, is langdradig en onnodig. De film heet Riddick en draait om hem, het was dan ook leuker geweest om hem te volgen dan de stupiditeiten van elf lomperiken.

Kennen we Vin Diesel vooral als macho in de Fast and Furious-films, Riddick is zo mogelijk een nog grotere ode aan de verheerlijking van mannelijkheid. Dat neemt zelfs pijnlijke vormen aan. De enige vrouw in de film is toevallig net lesbisch – zal je altijd zien – maar dat doet de musculaire Riddick niets, hij belooft haar aan het eind van het avontuur nog te nemen: “balls deep”. Doet deze uitspraak van Riddick de wenkbrauwen al fronsen, het kan nog lomper en pijnlijker; iets met de kleur van haar tepels die zo goed bij haar nagellak past. Mepte de stoere Dahl (Katee Sackhoff) iedereen die eerder ook maar een beetje onbeleefd tegen haar deed een kaakfractuur, de gespierde held doet haar met deze uitspraken bijna van haar lesbische sokkel vallen, als dat al niet gebeurt in de tenenkrommende eindscène. Weer een dieptepunt in het Hollywood vol clichés en stereotypes: een vrouw is altijd onderdanig aan de alfa-man, hoe stoer en lesbisch ze ook is.

Helaas is dit het enige waardoor Riddick nog even in het geheugen blijft hangen, de film is een niemendalletje, een klopjacht die nooit spannend wordt. Dat het toevallig in de toekomst op een onbekende planeet afspeelt is bijzaak. Er zitten wat aardige actiescènes in hier en daar, maar te weinig om de film te dragen.

Vin Diesels acteerprestaties zijn even monotoon als zijn stemgeluid, en dat kan gemakkelijk over de gehele cast worden gezegd. Gelukkig voor hen doet er iemand mee waardoor iedereen relatief gezien Oscarnominaties verdient. Santana (Jordi Molla), leider van een van de twee groepen premiejagers, mag nu al de Razzie ontvangen voor meest irritante bijrol.