nieuws
Texas Chainsaw

In een column heb ik nog niet zo lang geleden beweerd dat het horrorgenre één van de toegankelijkste genres is voor innovatieve experimenten. Eerlijk is eerlijk: het is ook het genre met de meest onnodige remakes. Texas Chainsaw getuigt daar maar weer eens van.

Leatherface, gebaseerd op seriemoordenaar Ed Gein (wiens verhaal overigens ook leidraad vormde voor Alfred Hitchock’s Psycho), is het bekendste gezicht in het horror-subgenre slasherfilms. Tobe Hooper startte de franchise in 1974 met The Texas Chain Saw Massacre (met bijgehorende spelfout). Na enkele geflopte vervolgfilms en remakes is het nu de beurt aan regisseur John Luessenhop.

Hij laat het verhaal verdergaan vrijwel direct na de oorspronkelijke film. De burgers van Newt verbranden het huis van de familie Sawyer, inwonenden incluis, voor hun steun aan zoon Jed (Leatherface). De jongste spruit in de familie overleeft en wordt opgevoed door filantropen die haar de naam Heather Miller (Alexandra Daddario) meegeven. Wanneer zij volwassen wordt, ontvangt ze bericht dat haar wijlen oma haar een stuk landgoed heeft achtergelaten. Zij vertrekt met enkele vrienden naar haar nieuwe huis. Helaas voor haar blijkt Leatherface niet te zijn omgekomen, maar nog levend te zijn en nog altijd met zijn kettingzaag iedereen door midden te zagen. Dit verhaal lijkt weinig diepgang te hebben, en dat is ook zo, maar wat hierna komt is nog erger: geveinsde diepgang. Het had beter hierbij kunnen blijven.

Later in de film blijkt de zaak namelijk complexer in elkaar te zitten dan deze in eerste instantie lijkt. De Sawyers waren geen moordenaars, maar slachtoffers. De crux blijkt dat Leatherface vooral verkeerd begrepen is. Het is een bij voorbaat verloren poging van Luessenhop om de film meer betekenis te geven. Een man die een masker gemaakt van mensenhuid draagt en met een kettingzaag rondzwaait is nou eenmaal een non-persoon. Geen enkel achtergrondverhaal kan zijn acties legitimeren. De geforceerde wending dat Leatherface geen bloeddorstige psychopaat, maar onbegrepen anti-held is, is even tenenkrommend als lachwekkend. Leatherface is geen monster van Frankenstein, net als dat Texas Chainsaw geen baanbrekende roman is.

Het ergste is dat Texas Chainsaw vergeet wat de oorspronkelijke film zo angstaanjagend maakte, dat wat ervoor zorgde dat deze nu nog zo veel films beïnvloedt. Daarmee wordt ook al een beetje de vinger op de zere plek gelegd: Texas Chainsaw is niet angstaanjagend. Er wordt geen spanning opgebouwd. Het is een rondleiding door een slachthuis, maar niet één keer gaat er een koude rilling over je rug.