nieuws
Dag 24: de grappigste komedie

Elke avond staar je naar de selectie films op de (Amerikaanse) Netflix, met de verwachting dat je een cultureel verantwoorde klassieker gaat kijken. Maar dat doe je niet. Dat doe je nooit. Je zet een comedy aan. Hopelijk een van deze. Dag 24: de grappigste komedie.

Tropic Thunder is een van de weinige Amerikaanse komedies waar ik echt dubbel om heb gelegen. De film verteld over een groep acteurs die een film gaan maken op locatie in Vietnam en neemt op hilarische wijze het Hollywoodproductiesysteem op de hak. Alle personages zijn gebaseerd op bepaalde stereotypen uit de filmindustrie. Van Ben Stiller die wanhopig probeert zijn reputatie te herstellen na een aantal flops, tot Tom Cruise als inhalige, grofgebekte productiebaas. Het meest iconisch is echter Robert Downey Jr., die een method actor speelt die besluit zich in te leven als Afro-Amerikaan voor zijn rol. Dit levert niet alleen hilarische dialogen op (“never go full retard”), maar leverde Downey Jr. ook een Oscarnominatie op; precies datgene wat hij belachelijk maakt in de film.

Dr. Strangelove or: How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb vraagt als een oudere film iets meer geduld van de kijker, maar ik ken geen grappigere en stommere film dan deze. Het is een zwarte weergave van de Koude Oorlog en hoe we, door de blinde trots van mannen aan de top, onvermijdelijk afstevenen op een nucleaire winter. Het zijn niet de punchlines, maar de totaal absurde en escalerende situatie die de lach opwekt. De film bevat de ongeëvenaarde acteerprestaties van George C. Scott als de maniakale cowboy-generaal Turgidson (die miljoenen mogelijke slachtoffers jolig vergelijkt met “getting our hair mussed”) en Peter Sellers in een driedubbelrol, waaronder de schizofrene oud-Naziwetenschapper Dr. Merkwurdigliebe.

De film opent met suffe videokunst van een vrouw die over vakantiekliekjes heenpraat. Die toon verlaat de film daarna nooit meer: hoogdravend en suf. Ook het eigenaardige samenspel tussen de personages heeft iets pretentieus maar ook weer iets superknulligs in zich. Het is mij nooit gelukt te omschrijven wat Me and You and Everyone We Know zo humoristisch maakt, maar er is iets grappigs in hoe stuk voor stuk tragische mensen voorbij komen die meer uit het leven willen halen alleen niet weten hoe dat te doen. Misschien voel ik me wel gewoon weer een stukje beter na hen te zien falen.

Doe ook mee met de 30 Dagen Uitdaging en beantwoord de volgende vraag: “Wat is jouw favoriete komedie?”