review
Recensie: Bad Neighbours
Conclusie
Al met al is Bad Neighbours een erg leuke film, mits je komedies als Ted en Bad Grandpa kunt waarderen. De grappen volgen elkaar in hoog tempo op, waardoor er genoeg te lachen valt, ondanks dat niet elke grap even geslaagd is. De film weet dit te ondersteunen door de personages, die tevens goed zijn gecast. De acteurs hebben een geweldige chemie en dit maakt de film erg leuk om naar te kijken.Bad Neighbours is de nieuwste komedie van de makers van Superbad (2007) en Forgetting Sarah Marshall (2008). Seth Rogen is zijn gebruikelijke rol van nietsnut ontgroeid en speelt nu een getrouwde nietsnut met een kind. Maar is Bad Neighbours een volwassen film, of een kinderachtige komedie?
De film vertelt het verhaal van Mac (Seth Rogen) en Kelly (Rose Byrne) die, met hun pasgeboren kind, een nieuw huis betrekken. Al snel komen zij erachter dat zich in het huis naast hen studentencorps Delta Psi is gevestigd. Dit studentencorps staat onder leiding van president Teddy (Zac Efron) en vice-president Pete (Dave Franco, die de rol van broer James in Efrons plaats lijkt te hebben overgenomen). Hoewel er eerst een hechte vriendschap lijkt te ontstaan, gaat alles mis wanneer Mac en Kelly op een avond de politie bellen wegens geluidsoverlast. Het korps is hier niet van gediend, met een flinke strijd tot gevolg.
Bad Neighbours is de leukste komedie sinds 21 Jump Street (2012). Hoewel de film erg banale humor bevat, weet het dit goed af te wisselen met hartverwarmende momenten. Vergelijkbaar met eerdere Rogen-producties zoals Knocked Up (2007), zorgt de film dat de grove personages altijd sympathiek blijven. Elk personage wordt precies genoeg uitgediept, zonder dat het momentum van de grappen verloren gaat. Dit geldt niet alleen voor de personages Mac en Kelly maar ook voor Teddy, de voornaamste ‘schurk’ van de film.
De casting is een van de sterke punten van de film: Rogen en Byrne hebben een goede chemie en zijn aan elkaar gewaagd. Byrnes komische inbreng is net zo groot als die van haar mannelijke tegenspelers en dit onderscheid de film van de meeste recentere komedies (met uitzondering van die met een voornamelijk vrouwelijke cast, zoals Bridesmaids (2011)). De grootste verassing is echter Zac Efrons vertolking van Teddy. De film bevat een grap over Teddy’s mogelijke carriere als Abercombie & Fitch-model en dit komt overeen met het toekomstbeeld dat ik van Efron had na zijn mislukte rollen in serieuzere films als The Paperboy (2012). Efron lijkt zijn draai echter helemaal gevonden te hebben in het komediegenre en heeft een geweldige chemie met Franco. Voor de filmliefhebber zal de scène waarin het studentencorps een Robert De Niro-themafeest houdt het komisch hoogtepunt zijn. Deze scene maakt slim gebruik van citaten uit De Niro’s films als Taxi Driver (1976) en Meet The Parents (2000) om de verhoudingen tussen de hoofdpersonages weer te geven.
De mindere punten van de film schuilen vooral in een aantal minder geslaagde grappen. Scènes waarin een baby een condoom eet, of waarin Kelly ‘gemolken’ moet worden na het drinken van alcohol, slaan de plank volledig mis. Deze korte scènes komen erg generiek over en zijn minder plotgestuurd dan de meeste grappen van de film.
