Doorgaan naar artikel
Recensie: Maps To The Stars
Thomas van 't Groenewout
Thomas van 't Groenewout
Profiel

Conclusie

is een mislukte poging tot satire en een mislukte poging tot een psychologisch drama. Dit komt door een gebrek aan scherpe ideeën en een verhaal dat vaag en onlogisch, maar toch voorspelbaar is. Cronenberg op zijn allerslechtst.

Roger Ebert schreef ooit het volgende over Death To Smoochy: “Only enormously talented people could have made “Death to Smoochy.” Those with lesser gifts would have lacked the nerve to make a film so bad, so miscalculated, so lacking any connection with any possible audience. To make a film this awful, you have to have enormous ambition and confidence, and dream big dreams.” Hetzelfde geldt voor Maps To The Stars, zij het in mindere mate. Regisseur David Cronenberg heeft een indrukwekkende staat van dienst, er is nu zelfs een tentoonstelling aan hem gewijd in het EYE Filmmuseum, maar met zijn nieuwste film slaat hij de plank volledig mis. 

MTTS_01098.NEF

Maps To The Stars is een kruising tussen satire en familiedrama, maar schiet op beide vlakken tekort. De film zet Hollywood neer als een oppervlakkige, narcistische, hypocriete omgeving vol met drugsverslaafde, decadente, (aandachts)geile mensen en lijkt zichzelf heel choquerend en gedurfd te vinden. Het is echter een uitgangspunt dat in de filmwereld al vaker en beter is voorgekomen, bijvoorbeeld in Get ShortyTropic Thunder of zelfs Sunset Boulevard en iedereen heeft tegenwoordig wel een aflevering van MTV Cribs gezien. De film biedt geen nieuwe inzichten en mist de scherpte die zijn ‘voorgangers’ wel hadden: het komt meestal niet verder dan grof taalgebruik, schadenfreude of het overdadig slikken van pillen. Voor een familiedrama is de setting wel interessanter, maar de uitwerking is niet goed genoeg.

De film draait voornamelijk om drie personages: de uitgerangeerde actrice Havana Segrand (Julianne Moore), haar personal assistant Agatha Weiss en Benjie Weiss, een afgekickte kindster. Havana probeert wanhopig gecast te worden voor de remake van de film waarmee haar moeder, Clarice Taggart, beroemd werd. Tegelijkertijd wordt ze achtervolgd door het spook van diezelfde moeder, die op jonge leeftijd overleed in een brand. Agatha is de oudere zus van Benjie en heeft een onduidelijke achtergrond, maar heeft wel een dreiging over zich heen. Benjie is een cynische, groffe jongen die duidelijk last heeft van het gebrek aan grenzen in zijn leven. Zijn personage is een goed voorbeeld van hoe de film geen balans of consequente toon weet te vinden. De ene scène toont hij zich nog zeer zelfbewust over zijn krankzinnige levensstijl, in een andere scène kan hij fans schaamteloos afbranden of drugs nemen met andere acteurs. Het één sluit het ander natuurlijk niet uit, maar er zijn geen redenen te vinden voor deze stemmingswisselingen. Ook hij wordt overigens achtervolgd door spoken, als een soort manifestatie van zijn schuldgevoelens.

maps-to-the-stars-2

Zoals Benjie als personage vol onlogische stemmingswisselingen zit, zo zit het verhaal, met name tegen het einde, vol met wendingen die plotseling, maar ook voorspelbaar zijn. Hierbij gebruikt Cronenberg soms filmtrucjes waarvan je zou hopen dat hij deze al verleerd zou zijn. De film is traag in zijn opbouw, waardoor de puzzelstukken pas laat op hun plek vallen. Wanneer dit gebeurt wordt het verhaal echter niet overzichtelijker: het vliegt juist compleet uit de bocht. Op dit alles volgt een einde dat niet bevredigend is. De cast bevat genoeg talent om enigszins te compenseren voor de gebreken van de film, maar zelfs goed acteerwerk van Julianne Moore en Mia Wasikowska is hiervoor niet voldoende.

Maps To The Stars faalt als satire en als psychologisch drama. Als satire voelt de film aan als oud nieuws: 20 jaar geleden was het hedonisme in Hollywood misschien relevant geweest, maar tegenwoordig is het allemaal bekend terrein en er zijn vele films geweest die dit beter deden. Als psychologisch familiedrama is het verhaal te onlogisch, bizar en emotieloos. Het is een cynische, smakeloze film die zichzelf scherper en intelligenter vindt dan het is en het is zonde dat zoveel talent hieraan is verspild. Een dieptepunt in het indrukwekkende oeuvre van David Cronenberg.