review
Recensie: Ninja Turtles

De Ninja Turtles, wie kent ze niet? Na een stapeltje stripboeken, enkele tv-series en meerdere films zijn de gemaskerde schildpadden terug op het witte doek. Helaas vindt ondanks hun beroemdheid regisseur Jonathan Liebesman het nodig om nog weer eens het ontstaansverhaal van de Turtles uitgebreid te behandelen in Ninja Turtles.

De film speelt zich af in een geteisterd New York City. De stad wordt overspoeld door de criminele activiteiten van de beruchte Foot Clan, die onder de leiding staat van de kwaadaardige ninjutsu-meester Shredder (Tohoru Masamune). Het is in deze geteisterde stad dat de jonge, ambitieuze reporter April O’Neil (Megan Fox) haar uiterste best doet om het verhaal te vinden dat haar carrière gaat lanceren. Hoewel haar baas haar er vooral op uitstuurt voor lokaal en onbenullig nieuws, spendeert O’Neil haar avonden op zoek naar brekend en voorpagina-waardig nieuws. Als ze op een avond getuige is van een beroving door de Foot Clan en ziet hoe deze voorkomen wordt door de Turtles, besluit ze tot het uiterste te gaan om hen op te sporen.

Haar speurtocht leidt O’Neil terug in haar eigen verleden, iets wat het scenario en de logica van de film niet ten goede komt. Het was namelijk haar eigen vader die, samen met wetenschapper en zakenman Eric Sacks (William Fichtner), het ‘Mutagen’ ontwikkelde wat vier gewone schildpadden en een rat veranderde in de Teenage Mutant Ninja Turtles en hun meester Splinter. In een van de zwakste scenes van de film zien we hoe een jonge April de proefdieren redt wanneer het laboratorium in brand vliegt en hen vrijlaat in het riool van New York. Dat ze niet haar vader redt, die omkomt in de brand, is op z’n zachtst gezegd vreemd.

Gelukkig biedt Ninja Turtles naast dit matige ontstaansverhaal ook gewoon een hoop vermakelijke actie wanneer de Turtles het opnemen tegen Shredder. Deze laatste poogt met behulp van Eric Sacks New York over te nemen door middel van een gifgasaanval en vervolgens het tegengif te gebruiken om de macht over te nemen. Het is aan de Turtles, in samenwerking met O’Neil en haar collega Vernon Fenwick (Will Arnett), om dit te voorkomen.

De actie in Ninja Turtles is goed in beeld gebracht. Regisseur Jonathan Liebesman lijkt een voorliefde te hebben voor groots opgezette actiefilms met een matig verhaal. Zo regisseerde hij eerder Wrath of the Titans en World Invasion: Battle Los Angeles. Voor de actiescenes helpt het ook dat de film geproduceerd is door Michael Bay, wiens chaotische en bombastische filmstijl goed past bij de karakters van de Turtles.

De personages van de Turtles zijn bovendien zeer goed vormgegeven. Niet alleen de computeranimaties zien er geweldig uit, ook de manier waarop elk van hen een eigen persoonlijkheid heeft draagt veel bij aan de filmervaring. Doordat elke Turtle zo’n eigen karakter heeft, wordt ook de interactie tussen hen onderling interessanter. Zo hebben Leonardo (stem door Johnny Knoxville) en Raphael (Alan Ritchson) het constant met elkaar aan de stok over waarom Leonardo de leider zou moeten zijn en weet Michelangelo (Noel Fischer) of ‘MC Mikey’ zoals hij zichzelf noemt, elke scene op te vrolijken met zijn kenmerkende humor. Het zijn vooral de menselijke personages die hopeloos achterblijven bij de Turtles. Zowel Megan Fox als Will Arnett zijn niet bepaald topacteurs, hetgeen duidelijk blijkt. Het is dan ook jammer dat zo’n groot gedeelte van het verhaal aan hen wordt gewijd.

Ook slechterik Shredder is niet bepaald de superschurk die hij altijd was. Zijn personage ontbeert het totaal aan motivatie of een achtergrondverhaal. Nergens wordt duidelijk waarom hij New York zou willen overnemen. Bovendien ziet hij eruit alsof hij uit een Transformers-film komt lopen: groot met veel glimmend metaal en aan beide hand zeker vijftien messen en zwaarden. Shredder wordt wel naar voren geschoven als een ninjutsu-meester, maar in zijn vechtkunsten beroept hij zich vooral op mechanica en messen. Een gemiste kans om een paar sterke vechtkunst-scenes aan de film toe te voegen.

Een ander probleem met de film is dat deze soms overdreven veel uitlegt. In sommige scenes is het alsof de personages niet tegen elkaar praten maar slechts tegen het publiek om het plot, dat al duidelijk is, nog eens extra te duiden. Dit heeft tot gevolg dat de film bij vlagen enigszins kinderachtig aanvoelt. Sowieso lijkt Ninja Turtles soms moeite te hebben met het schipperen tussen enerzijds de fans van de franchise en anderzijds een jongere generatie die voor het eerst kennismaakt met de Turtles.

Ninja Turtles biedt vooral een leuke filmervaring voor (iets oudere) kinderen. Wanneer je voorbij het matige verhaal kijkt en de acteerkunsten van Megan Fox en Will Arnett negeert, blijft er best een vermakelijke superhelden-actiefilm over met humor waar ook de oudere kijker om kan lachen.