review
Recensie: Bloedlink

In Hollywood is het al jaren bon ton om een buitenlandse film te remaken: wie kijkt er nu een film in een andere taal dan Engels? Binnen andere landen is dit aanzienlijk minder gebruikelijk. Heel af en toe duikt er een rare remake van een zuiderburensucces op (wat is de meerwaarde van een Nederlandse Loft als er al een Vlaams origineel is?), maar daar houdt het doorgaans wel op. De eerste filmthriller van Joram Lürsen (Alles is Liefde, Dolfje Weerwolfje, Alles is Familie) is echter een remake van het Britse The Disappearance of Alice Creed uit 2009, met Gemma Arterton, Eddie Marsan en Martin Compston. Nog frappanter is dat een film die volledig gemodelleerd is naar een buitenlands origineel het Nederlands Film Festival mag openen. Zeker als die film zo zouteloos is als Bloedlink.

Laura Temming (Sarah Chronis), de dochter van een vastgoedmagnaat, wordt ontvoerd door twee ex-gedetineerden die in de bajes een strak plan hebben uitgedacht om losgeld van haar vader te krijgen: hardliner Victor (Tygo Gernandt) en softie Rico (Marwan Kenzari). Maar wat blijkt? Rico had ook een verhouding met de gijzelaar en heeft nog een eigen plannetje om van Victor af te geraken en samen met Laura een nieuw leven te beginnen in den verre.  Wat blijkt nog meer? Rico en Victor zijn partners in meer dan alleen misdaad. Binnen deze driehoeksverhouding ontvouwt zich een spel van naaien en genaaid worden.

Vorig jaar opende het Nederlands Film Festival met Hoe Duur Was de Suiker van Jean van de Velde: een groots aangepakt kostuumdrama met weidse landschappen, theatrale dialogen en een orkestrale soundtrack. Blijkbaar vond de programmering van het NFF dergelijke filmische megalomanie in tijde van crisis wat ongepast: Bloedlink is opvallend minimalistisch. Het gros van de film kent een eenheid van tijd, plaats en handeling. Tygo gaat soms eventjes weg, Marwan loopt een enkele keer een blokje om, maar de camera blijft in het appartement. De betrekkelijke eenvoud van het plot levert echter nog geen interessante film op: Bloedlink gaat niet verder dan een als thriller verpakte TROS-hotelklucht: A heeft iets met B, A heeft iets met C, B en C gaan A een lesje leren, of toch niet, enzovoorts. Door onwaarschijnlijk gestuntel van de personages is de film een constante verschuiving van machtsverhoudingen. Ondanks een veelvoud aan dubbele agenda’s zijn de personages oppervlakkig en karikaturaal. Het ergste is dat Lürsen lijkt te twijfelen aan de spanning van zijn film en deze probeert te compenseren met humoristische momenten die evenmin aanslaan, met vlees noch vis tot gevolg.

Ook vorig jaar had ik mijn bedenkingen bij de openingsfilm van het Nederlands Film Festival, maar de redenen om dit jaar voor Bloedlink te kiezen zijn me volstrekt onduidelijk. Ten eerste omdat een filmfestival dat zich richt op de promotie van het binnenlandse product niet gebaat lijkt bij een remake van een Britse thriller als pronkstuk. Ten tweede omdat de film ondanks het simpele en sterke concept niet weet te boeien: zelfs de plottechnische verrassingen zijn gewoonweg oninteressant. Welk geniaal marketingplan er ook achter de keuze van het NFF zit,  laat Bloedlink alstublieft niet representatief zijn voor de 34e editie van het festival.