review
Recensie: The Maze Runner

Wakker worden in een lift, niet wetend wie je bent of hoe je daar terecht bent gekomen.

Als de lift eenmaal boven komt, wordt je opgewacht door een grote groep jongens, midden in een groot veld omringd door een gigantisch doolhof. Dit overkomt Thomas aan het begin van The Maze Runner. Hij komt terecht in een gemeenschap van jongens die ook allemaal niks weten van het hoe, wat of waarom. Wat ze wel weten is dat ze als gemeenschap moeten zien te overleven en dat ze niet ’s nachts in het doolhof moeten komen. De komst van Thomas doet echter het een en ander veranderen.

The Maze Runner is de verfilming naar de gelijknamige bestseller van James Dashner.  Dit boek is de eerste van een serie boeken (twee sequels en een prequel), die allemaal verfilmd worden. De vergelijking met The Hunger Games en Divergent is al snel gevonden. Geen onterechte vergelijking, aangezien al deze boeken en films voor jongvolwassenen zijn en plaatsvinden in een dystopische wereld. Dit verhaal speelt zich af in de Glade. De Glade is een veld met een bos, omringd door het enorme doolhof. In deze Glade is een gemeenschap ontstaan waarin iedereen een functie heeft. De meest gevaarlijke functie is die van Runner. Runners rennen elke dag het doolhof door om het in kaart te brengen. Hierbij lopen ze het gevaar door Grievers aangevallen te worden: grote, semi-mechanische spinachtige monsters. ’s Nachts gaan de poorten van het doolhof dicht. Runners moeten er dus voor zorgen op tijd terug te zijn, aangezien niemand ooit een nacht in het doolhof heeft overleefd.

De film heeft een interessante opzet, die op veel manieren aan Lord of the Flies doet denken. Toch brengt deze opzet een aantal problemen met zich mee. Doordat de personages geen herinneringen hebben van wie ze waren, hebben ze geen achtergrond en ontbreekt het aan een echte identiteit. Het helpt ook niet dat de personages nauwelijks echte gesprekken met elkaar hebben. Er worden geen duidelijke relaties gevormd. Hierdoor vorm je als kijker ook geen emotionele connectie met de mensen die op het beeld voorbijkomen en gaat er een groot deel van de spanning verloren. Daarnaast is er nauwelijks sprake van een opbouw naar de Messiasrol van Thomas. Hij is pas net in de Glade aangekomen of hij blijkt al bijzonder te zijn. De film zou sowieso al lichtelijk voorspelbaar zijn geweest, vooral wetende dat er nog twee delen moeten volgen, maar het is alsnog jammer. Het is echter minder voorspelbaar dan het lijkt, aangezien het verhaal aan het einde flink ontspoort. Zo worden er verklaringen gegeven die niet geheel toereikend lijken en zijn er een aantal wendingen die niet logisch aanvoelen.

Er zijn gelukkig ook goede punten. Zo heeft de film een sterke cast en zetten de acteurs goede rollen neer, zelfs met de weinig interacties die de personages hebben. Dylan O’Brien doet het goed als geboren leider Thomas en Will Poulter is overtuigend als de wantrouwende Gally. Daarnaast heeft de film een goede stijl. Het doolhof ziet er prima uit, juist doordat het er allemaal wat grof en lomp uitziet. Hetzelfde geldt voor de Grievers, die er zeer dreigend uitzien. De Grievers zijn ook de voornaamste reden dat de actie alsnog spannend en opwindend blijft, vooral doordat hun dreiging een groot deel van de film voelbaar blijft.

The Maze Runner is uiteindelijk vooral een teleurstellende film. Er is zeker potentie, maar deze gaat grotendeels verloren in de gebreken die de film heeft. Zo zijn de personages redelijk oppervlakkig, waardoor maar moeilijk een band met ze kan worden gecreëerd. Ook is de opbouw van de film wat gehaast, wat vreemd is aangezien de film bijna twee uur duurt. Daarnaast is er een einde dat vooral voor verwarring zorgt, in plaats van dat bepaalde dingen worden uitgelegd. Hierdoor krijg je een cliffhanger die veel geforceerder voelt dan nodig is. Gelukkig is er wel goed acteerwerk, heeft de film een sterke visuele stijl en is de actie redelijk spannend. Dit zorgt ervoor dat de film nog net overeind blijft, ook voor mensen die niet bekend zijn met de boekenreeks.