review
Recensie: Gone Girl

Hoewel David Fincher met Alien³ een niet zo geslaagd debuut beleefde heeft hij zich in de jaren erna met films als Se7en, Fight Club, The Social Network en The Girl With The Dragon Tattoo en de serie House Of Cards ruimschoots bewezen. Zijn nieuwste psychologische thriller Gone Girl is de verfilming van het gelijknamige boek van Gillian Flynn, die ook het scenario voor haar rekening nam.

Op de dag van het vijfjarig jubileum van haar huwelijk raakt Amy Dunne (Rosamund Pike) vermist. Alles wijst op een misdrijf en haar man Nick (Ben Affleck) wordt al snel de belangrijkste verdachte. Nick beweert onschuldig te zijn maar zijn onhandige mediaoptredens doen het ergste vermoeden. Wanneer Amy’s dagboek wordt ontdekt ontstaat meer duidelijkheid. Hoewel Nick en Amy erg gelukkig waren in hun prille relatie voelde Amy zich door de jaren heen steeds minder veilig. Als ook nog eens blijkt dat hij Nick een geheime relatie onderhoudt met zijn student Andie Fitzgerald (Emily Ratajkowski, vooral bekend van de Blurred Lines-videoclip) begint het net zich rond hem te sluiten. Nick besluit de hulp in te roepen van de advocaat Tanner Bolt (Tyler Perry) en beweert dat Amy’s ex-vriendje Desi Collings (Neil Patrick Harris) meer met de zaak te maken heeft.

Gone Girl is weer een typische David Fincher-film; een duistere onheilspellende whodunit. Dit lijkt op het eerste gezicht weinig origineel, maar vergelijkbaar met The Social Network tilt de regisseur het materiaal naar een zeer hoog niveau. En waar Fincher met The Girl With The Dragon Tattoo de aandacht niet de volle speelduur vast wist te houden is Gone Girl spannend tot de laatste seconde. De regisseur heeft het 432-pagina-tellende boek vertaalt naar een film van ongeveer twee en een half uur (inclusief aftiteling). Elke scène is nuttig en er zit constant progressie in het verhaal, waardoor de film eigenlijk nog wel langer had mogen duren. Elk shot straalt perfectie uit, van de belichting tot de plaatsing van de acteurs. De film speelt ook goed met de chronologie en wisselt beelden van de zoektocht naar Amy en klopjacht op Nick af met scènes uit Amy’s dagboek, waarin we het aanvankelijk gelukkige stel steeds verder uit elkaar zien groeien. Deze scènes vormen een mooie onderbreking en roepen tegelijkertijd nóg meer vragen op over wat er nou precies heeft plaatsgevonden.

Ook de acteurs doen het bijzonder goed. Dit is opmerkelijk gezien de casting; de film heeft redelijk grote bijrollen voor Tyler Perry en Neil Patrick Harris, twee mensen uit het komediegenre. Hoewel Gone Girl wel wat zwarte humor bevat zouden deze acteurs niet direct passen bij een dergelijke dramafilm. Dit stoort echter geen moment en elke acteur blijkt perfect voor zijn of haar rol. Ook werkt het zeker verfrissend om eens niet de standaard bijrol-acteurs, zoals Morgan Freeman, te zien. Het titelpersonage Amy zou aanvankelijk gespeeld worden door Reese Witherspoon, die de rechten van het boek in handen had. Fincher vond haar echter ongeschikt voor de rol en gaf deze aan de relatief onbekende ex-Bondgirl (Die Another Day) Rosamund Pike, een verstandig besluit gezien haar fantastische acteerwerk. Pike geeft haar personage een gelaagd karakter en lijkt haar Oscarnominatie al op zak te hebben. Echter verdient ook Ben Affleck een speciale vermelding, zijn vertolking van de liegende en bedriegende Nick is zeer sterk. In de film zitten meerdere momenten waarop wordt verwezen naar zijn schurkachtige kin en misschien is dit wel de reden dat Affleck zo goed in deze rol past. Je gelooft hem zowel als de liefhebbende echtgenoot uit de flashbacks als de grote schurk uit de rest van de film. Je vertrouwt hem voor geen meter en toch heb je met hem te doen. En dat is slechts een van de vele psychologische spelletjes die Gone Girl met de kijker speelt.