review
Recensie: The Trip To Italy

Steve Coogan en Rob Brydon zijn terug. Vier jaar na het succes van The Trip gaan de twee wederom samen op reis. Waar ze in 2010 het noorden van Engeland verkenden, trekken ze ditmaal, zoals de titel doet vermoeden, samen door Italië. The Trip To Italy is net als zijn voorganger oorspronkelijk een zes afleveringen tellende BBC-serie, die buiten het Verenigd Koninkrijk als bioscoopfilm wordt vertoond. Hiervoor is de speelduur ingekort van ongeveer drie uur naar minder dan twee uur. Rob Brydon en Steve Coogan spelen gefictionaliseerde versies van zichzelf. Brydon is getrouwd, heeft een dochter, is een vaste naam op de Britse televisie en leidt een redelijk stabiel en rustig leven. Coogan is net terug in Engeland na carrière te hebben gemaakt op de Amerikaanse televisie. Hij krijgt zijn kinderen, die bij Coogans ex-vriendin woont, niet veel te zien. Het zijn nogal verschillende levens en beide heren zijn er niet geheel tevreden mee.

The Trip To Italy draait in grote mate om de chemie tussen Coogan en Brydon. De twee proberen elkaar constant op humoristische wijze belachelijk te maken en te overklassen, maar daartegenover staan de momenten van verstandhouding, als ze hun levens in perspectief proberen te brengen en alles voor zichzelf en voor elkaar op een rijtje proberen te krijgen. Op deze momenten doet de film denken aan Richard Linklater-films zoals Boyhood of de Before-trilogie en is de film op zijn best. Het is knap hoe regisseur Michael Winterbottom voorkomt dat de nadruk te sterk op komedie komt te liggen en zijn personages een goede emotionele diepte meegeeft. Zowel Brydon als Coogan spelen zichzelf goed, ook in de meer dramatische scènes. De film heeft een sterk melancholisch gevoel. Beide personages zijn zich bewust van hun eigen leeftijd en praten hier openhartig over. Hier wordt veel de vergelijking gemaakt met de Britse Romantische dichters, zoals Byron, Shelley en Keats. Deze dichters vormen, als rocksterren van hun tijd, een tegenstelling met Brydon en Coogan, die op enigszins trieste toon praten over hoe ze op hun leeftijd onzichtbaar zijn geworden voor knappe vrouwen. Ook is de tegenstelling tussen Brydon en Coogan mooi: de een verlangt naar een opwindender leven, de ander zoekt juist naar meer stabiliteit. De mooie soundtrack, met klassieke Italiaanse muziek van bijvoorbeeld Verdi en veel Alanis Morissette, ondersteunt de film waar nodig.

Zoals eerder gezegd is The Trip To Italy als film een ingekorte versie van de televisieserie en om het maar meteen te zeggen: het werkt als televisieserie beter. Dit wil niet zeggen dat het als film niet werkt, maar het concept van twee mannen die samen van restaurant naar restaurant reizen leent zich beter voor een serie, vooral op de manier waarop het in The Trip To Italy wordt uitgewerkt. Per aflevering wordt één restaurant en de omgeving daarvan getoond. In de film blijft dit idee enigszins hetzelfde, wat ervoor zorgt dat het soms wat fragmentarisch en incoherent aanvoelt. Daarnaast verwijst de film vaak naar Britse televisiefiguren zoals Michael Parkinson of Ronnie Corbett. Voor een Brits publiek zal dit vertrouwd voelen, maar bij een Nederlands publiek zullen de grappen en impressies misschien geen herkenning vinden.

Al met al is The Trip To Italy een heel grappige, mooie film. Ook voor mensen die niet bekend zijn met Steve Coogan en Rob Brydon is er genoeg om de film boeiend te houden, terwijl fans van de heren wederom kunnen genieten van de impressies en de chemie die ze met elkaar hebben. Hun gesprekken doen je soms hardop lachen, maar zullen ook ontroeren. Michael Winterbottom weet hierbij een goede balans te vinden tussen humoristische en serieuze scènes. Hij weet echter niet te voorkomen dat de film soms wat onsamenhangend voelt, als gevolg van de overgang van televisie naar film. Dit neemt niet weg dat de film van begint tot eind een zeer vermakelijke reis is (de grap moest gemaakt worden).