review
Recensie: The Judge

Ik ben fan van de herboren Robert Downey Jr. De Robert Downey Jr. die afgekickt is van de alcohol en drugs. Al sinds de Iron Man-trilogie kijk ik reikhalzend uit naar elke film waar deze topacteur in speelt. Zijn “coolness” en zijn charisma, zowel op het scherm als op de rode loper, zijn indrukwekkend. Hij is een bepalende factor in het gigantische succes van deze films en dat valt alleen maar te prijzen. Toen ik de cast van The Judge zag, met Robert Downey Jr. en Robert Duvall in de hoofdrol, was ik dan ook meteen enthousiast. Maar of dit enthousiasme even groot was na het zien van The Judge als daarvoor, valt nog te bezien.

In The Judge is Hank Palmer (Robert Downey Jr.) een vlotte en gladde advocaat in een van de grotere advocatenkantoren van Chicago. Als hij te horen krijgt dat zijn moeder is overleden, keert hij terug naar het pittoreske Carlinville waar hij is geboren en getogen. Zijn vader,Joseph Palmer (Robert Duvall) is daar rechter, maar slechts enkele dagen na het overlijden van zijn vrouw wordt hij verdacht van een aanrijding die fataal was voor het slachtoffer. De relatie tussen Joseph en Hank is erg slecht en daarmee een van de leidraden van de film. Joseph is een koppige, oude man die alles beter denkt te weten (zo verzwijgt hij dat hij darmkanker heeft om zo zijn reputatie niet te schaden) en hij vindt het maar niks dat zijn zoon het stadje verlaten heeft om een advocaat te worden in een grotere stad. Als Hank na veel twijfel besluit om zijn vader te helpen als advocaat, probeert hij uit te vinden wat er precies is gebeurd en waarom zijn vader verdacht wordt. Omdat Hank hierdoor meer tijd doorbrengt met de familie, wordt er naarmate de film vordert geprobeerd om de familieband tussen hem en zijn vader, zijn oudere broer Glen (Vincent D’Onofrio) en zijn jongere, geestelijk gehandicapte broer Dale (Jeremy Strong) te herstellen. Naarmate het proces tegen Hanks vader vordert en de gezondheid van Joseph afneemt, komt er toch een emotionele connectie tussen Hank en Joseph, maar dan wordt het onvermijdelijke vonnis uitgesproken.

Zowel Downey Jr. als Duvall leveren puike acteerprestaties. Vooral Duvall als koppige oude man die alles beter weet is erg indrukwekkend en overtuigend uitgewerkt. Een man die zijn werk en zijn reputatie belangrijker vindt dan zijn familie: je voelt gelijk mee met de tegenpartij, in dit geval de gebroeders Palmer. Bij het zien van het begin van de film vreesde ik dat Downey Jr. vooral was getypecast als advocaat Tony Stark (het hoofdpersonage in de Iron Man-trilogie): een vlotte babbel, snelle grapjes en het leek alsof het hem allemaal niet kan schelen. Maar naarmate de film vorderde, veranderde Downeys personage en nam hij een nederige rol aan. Door alle jeugdherinneringen die hem voorgeschoteld werden zag hij in dat hij een fantastische jeugd heeft gehad, hij is lief en zorgzaam voor zijn dochter en hij gaat zelfs voor zijn oude vader zorgen. Dat stelde me gerust: Downey Jr. kan, gelukkig, ook andere typen rollen spelen dan Tony Stark.

Ondanks de acteerprestaties van de twee hoofdpersonages, is The Judge geen bijzondere film. Al op het moment dat Hank Palmer zijn geboortedorp binnenrijdt, snap je als kijker al dat deze film, los van het proces tegen Joseph Palmer, gaat om een moeizame vader-zoonrelatie. Je weet vervolgens ook dat het heus wel een keer goed komt tussen deze twee personages. Alles wat daar tussenin voorbij komt is leuk, maar niets van wat je al niet eerder hebt gezien in een andere, soortgelijke film. Alle Hollywood-clichés worden uit de kast getrokken om bij de kijker zowel een lach als een traan tevoorschijn te toveren. Een ander probleem dat The Judge heeft vind ik de vele (soms overbodige) verhaallijntjes. De aanstaande scheiding tussen Hank en de moeder van zijn dochter, de romance die Hank met zijn jeugdvriendin in Carlinville heeft, de romance die Hank met de dochter van diezelfde jeugdvriendin heeft: het zijn allemaal verhaallijnen die niet of niet veel te maken hebben met de centrale verhaallijnen, namelijk het proces tegen Joseph en het herstellen van de familieband. Daarnaast zijn deze verhaallijnen niet goed uitgewerkt, wat waarschijnlijk weer te maken heeft met de eerste reden.

De crux van deze film is hierboven eigenlijk al genoemd: het is een leuke wegkijker, maar als je af en toe een film kijkt, zie je bij The Judge niets wat je niet al eens eerder zag. De enthousiasme die ik in het begin van mijn recensie uitsprak, is enigszins weggeëbd na het zien van de film. Niet omdat de acteerprestaties tegenvielen, maar vooral omdat ik simpelweg meer had verwacht van The Judge. Misschien moet ik toch maar wachten op het recent aangekondigde Iron Man 4.