Doorgaan naar artikel
Recensie: Horns
Thomas van 't Groenewout
Thomas van 't Groenewout
Profiel

Conclusie

Horns ziet er spectaculair uit, maar valt inhoudelijk tegen. Alexandre Aja wil zowel te cool als te confronterend zijn en probeert meer ideeën in de film te verwerken dan nodig.

Als Merrin Williams dood wordt aangetroffen, gaat iedereen er meteen vanuit dat haar ex-vriendje, Ig Perrish (Daniel Radcliffe), de dader is. De twee hadden grote ruzie op de avond voordat Merrin werd gedood en Ig werd altijd al als een buitenbeentje beschouwd. Ig is echter overtuigd van zijn eigen onschuld en gaat zelf op zoek naar de dader. Hierbij wordt hij geholpen door twee Satanische hoorns die uit zijn hoofd beginnen te groeien. Deze hoorns zorgen ervoor dat mensen hun verlangens en gedachten niet kunnen onderdrukken.

Horns1

Horns is de zevende film van Franse regisseur Alexandre Aja, bekend van eerdere films als The Hills Have Eyes en Piranha 3D. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Joe Hill. Het eerste wat opvalt aan Horns is het accent van Daniel Radcliffe. De acteur, die nu al een tijdje bezig is met het kwijtraken van zijn Harry Potter-imago, is een overtuigende Amerikaan. Naast zijn overtuigende accent zet hij een goede rol neer, waarmee hij bijna de aandacht af weet te leiden van de tegenvallende dialogen. Hetzelfde geldt voor zijn Britse medespelers Juno Temple en Joe Anderson. Wat nog meer opvalt, is hoe goed de special effects zijn. Aja heeft een horrorachtergrond en dit is op sommige momenten goed terug te zien. Met name de hoorns die uit Igs hoofd komen, zien er levensecht uit.

De film heeft een originele opzet, maar de uitwerking valt tegen. Dit heeft er onder andere mee te maken dat het de film ontbreekt aan subtiliteit. Het is niet erg als het soms wat overdreven is, maar vaak schiet de film veel te ver door. Zo heeft Aja de film vol gestopt met symboliek en verwijzingen, zonder dat deze enig nut binnen het verhaal lijken te hebben. Daarnaast lijkt hij meer gericht op de coolheid van de film dan de kwaliteit; hij verwerkt bijvoorbeeld een aantal bekende nummers in zijn film, zoals ‘Heroes’ en ‘Personal Jesus’. Dit lijkt echter niet gedaan om het beeld te ondersteunen, maar vooral omdat het nou eenmaal kon. Er zijn andere momenten waarbij muziek de spanning zou moeten vergroten, maar dit nauwelijks doet.

Een ander aspect waarin de regisseur doorschiet is hoe hij het gegeven van de hoorns gebruikt. Hij had dit gegeven kunnen gebruiken om observaties te geven over de menselijke geest of om emotionele openbaringen, of verlangens naar boven te brengen. In plaats daarvan laat hij zijn personages voornamelijk schaamteloos verlangen naar onder andere seks, exhibitionisme, drugs of geld. Dit wordt meestal op een heel flauwe manier in beeld gebracht , maar soms juist op een heel gruwelijke, smaakloze wijze. Aja maakt geen duidelijke keuze tussen cool, afgezaagd of confronterend en als gevolg hiervan blijft de hele film heen en weer slingeren tussen deze drie. Geen van deze wordt echter goed uitgevoerd, waardoor de film niet echt grappig, spannend of gruwelijk is. Verder bouw je als toeschouwers maar moeilijk een emotionele band op met personages, omdat ze oppervlakkig worden neergezet en omdat de dialogen heel gekunsteld aanvoelen.

_DSC6508.NEF

Horns kan uiteindelijk beschouwd worden als spectaculaire, unieke mislukking. De film heeft goede special effects en een aantal toffe scènes. Daarnaast bewijst Daniel Radcliffe wederom goed te zijn in rollen die geen toverstaf vereisen. Alexandre Aja is echter te veel bezig met het uiterlijk van de film, zoals symboliek die geen hoger doel dient en vergeet inhoud toe te voegen. Het gebruik van muziek is storend in plaats van ondersteunend en de dialogen zijn matig. Het grootste minpunt is echter het stilistische niemandsland waar de film in belandt; de film is niet gruwelijk, spectaculair, spannend, grappig of emotioneel genoeg om toeschouwers echt aan te spreken.