review
Solace
Foto: Copyright eOne Benelux
Conclusie
In Solace volgens we de FBI, bijgestaan door medium John Clancey, in de jacht op een helderziende seriemoordenaar. Ondanks dat dit enigszins zweverig klinkt stijgt Solace niet tot grote hoogte. Hoewel het verhaal boeiender is dan het klinkt, zijn ook het acteer- en camerawerk niet altijd even kwalitatief hoogstaand. Dit maakt van Solace een bij vlagen aardige film maar ook niet meer dan dat.Wanneer FBI-agenten Joe Merriweather (Jeffry Dean Morgan) en Katherine Cowles (Abbie Cornish) op een reeks moorden stuiten zonder enig spoor van de dader te kunnen achterhalen, besluiten ze de hulp in te roepen van een psychisch medium. Deze John Clancey (Anthony Hopkins) werkte al eerder samen met Merriweather maar leeft sinds de dood van zijn dochter een teruggetrokken bestaan. Clancey’s psychische krachten stellen hem in staat om glimpen van de toekomst op te vangen. Al gauw blijkt echter dat de seriemoordenaar (Colin Farrell) waar het drietal naar op zoek is over dezelfde krachten beschikt en blijken zijn motieven minder bloeddorstig te zijn dan ze lijken. Wat volgt is een kat-en-muisspel waarbij Clancey voor een aantal morele keuzes wordt gezet.
Ondanks dat het verhaal van Solace misschien wat zweverig of onsamenhangend klinkt door de rol van bovennatuurlijke krachten, valt dit in de praktijk erg mee. Dit komt mede doordat deze krachten beperkt zijn en doordat de focus van de film ligt op de morele keuzes van de door het verleden gekwelde Clancey. Hoewel de keuze voor een slappe Deus Ex Machina op de loer ligt met zoveel bovennatuurlijke elementen, weet Solace dit aardig te ontwijken. Het verhaal is, hoewel vermakelijk, verder niet al te hoogdravend. De film bevat veel genreconventies en sommige personages, zoals agent Cowles, blijven nogal oppervlakkig.
Qua acteerwerk en personages is Solace wisselend. Anthony Hopkins weet in de rol van Clancey gemakkelijk een diepgaand en geloofwaardig personage neer te zetten. Ook Colin Farrell vertolkt de rol van slechterik op een effectieve manier. Morgan en Cornish hebben echter meer moeite de twee FBI-agenten echt tot leven te wekken. Dit wordt mede veroorzaakt doordat deze personages duidelijk minder goed geschreven zijn. Morgan krijgt tegen het einde van de film nog wel een emotioneel drama toegeworpen om zich aan te wagen, maar dit voelt enigszins geforceerd. Cornish’ personage maakt gedurende de film echter weinig ontwikkeling door en voelt vooral aan als een soort tegengewicht voor Clancey. Zij gelooft als psychiater niet zo erg in de psychische krachten van Clancey, maar dit verandert natuurlijk wanneer ze met hem samenwerkt.
Solace is een aardige film maar weet nergens echt te verrassen. Regisseur Afonso Poyart weet bij vlagen een spannende sfeer te creëren maar steunt flink op allerlei genreconventies. Met name de plaats delicten zijn sterk vormgegeven en als kijker bekruipt je een onbehagelijk gevoel wanneer de camera hier langzaam doorheen zweeft. Anderzijds zijn de psychische vooruitblikken juist erg schokkerig en vol met flitsende, vreemde beelden gemonteerd. Deze twee elementen botsen enigszins, hetgeen kenmerkend is voor de hele film. Solace bevat enkele sterke momenten, maar weet als geheel toch niet echt te overtuigen.
