review
Mia Madre
Conclusie
Mia Madre laat op subtiele wijze zien hoe een regisseuse omgaat met een moeizame filmproductie en een stervende moeder. De film is technisch sterk, maar bevat weinig interessante momenten, waardoor je als kijker niet erg betrokken raakt.Mia Madre is nu te koop op DVD.
Het Italiaanse Mia Madre oogstte vorig jaar veel lof op het filmfestival van Cannes en ontving een staande ovatie van bijna acht minuten. Regisseur, schrijver en acteur Nanni Moretti won met zijn La Stana del Figlio in 2001 al een Gouden Palm op hetzelfde festival. De alleskunner heeft zich wederom op meerdere aspecten van het filmproces gestort en een bijna autobiografisch werk afgeleverd.
Regisseuse Margherita (Margherita Buy) staat voor een moeilijke periode in haar leven; haar film over een arbeidersstaking verkeert in zwaar weer, nadat de Amerikaans acteur Barry Huggins (John Torturro) zich bij de productie heeft gevoegd. Huggins heeft niet alleen moeite met de taal en het onthouden van zijn tekst, maar is ook nog eens heel extravert en arrogant. Ondertussen gaat het Margherita op persoonlijk vlak ook niet voor de wind; haar ernstig zieke moeder ligt op sterven. Margherita heeft dus niet alleen een film in goede banen te leiden, maar zal samen met dochter Livia (Beatrice Mancini) en broer Giovanni (Nanni Moretti) ook haar aanstaande verlies een plaats moeten geven.
Regisseur Nanni Moretti wordt vaak de Italiaanse Woody Allen genoemd en die vergelijking gaat hier goed op. Mia Madre is voor Moretti haast autobiografisch; hij schreef delen van het scenario terwijl zijn moeder ernstig ziek was. Opvallend is dat Moretti zelf de rol van broer Giovanni speelt en niet de hoofdrol. Wellicht laat dit personage zien hoe de regisseur bij nader inzien met de situatie om had willen gaan? Het biedt een interessante invalshoek.
Margherita Buy speelt haar hoofdrol realistisch subtiel en laat geleidelijk doorschemeren welke effecten de situaties op haar personage hebben. Toch moet de energie vooral van John Torturro komen. Hij krijgt veel ruimte om zich uit te leven en brengt geregeld een komische noot, een welkome afwisseling in het sombere geheel. Verder blinkt de film nooit echt uit. Het verhaal kabbelt voort en is eigenlijk te subtiel om echt indruk te kunnen maken, waardoor je als kijker niet echt betrokken raakt. Hoewel de dansscène van Torturro zeker de moeite waard is, vooral voor fans van zijn pasjes in The Big Lebowski, bevat het technisch sterke Mia Madre weinig memorabele momenten.
