review
The Last Guardian

The Last Guardian is al sinds 2007 in ontwikkeling en zou oorspronkelijk in 2011 verschijnen voor de PlayStation 3. Die datum werd keer op keer uitgesteld, maar nu kunnen we eindelijk met de game aan de slag. Helaas is de moeizame ontwikkeling nog duidelijk merkbaar.

Een jongen ontwaakt in een ruimte naast een vreemd dier dat lijkt op een combinatie tussen een griffioen en de hond uit The NeverEnding Story. Het jongetje geeft hem de naam Trico en komt tot de ontdekking dat het dier gewond is. Na een aantal speren uit zijn lichaam te hebben verwijderd, en Trico van zijn ketting te hebben verlost, weet het tweetal te ontsnappen. Een bijzondere band is geboren en het duo staat een groots avontuur te wachten.

The Last Guardian ziet er geweldig uit en is heel stijlvol vormgegeven. Ook de soundtrack, die de mystieke sfeer optimaal versterkt, is van hoog niveau; zeker een van de betere gamesoundtracks van het jaar. De vormgeving komt optimaal tot zijn recht door de sterke graphics, al gaat dit helaas wel vaak ten koste van de framerate. Verder moet de game het vooral hebben van de unieke ervaring. Vergelijkbaar met het recente Journey toont de game zo min mogelijk informatie op het scherm en moet je veelal zelf uitvogelen hoe je je missie een goed vervolg geeft.

Helaas werkt de game niet erg intuïtief. Zo is het knoppenschema erg ongebruikelijk en ook niet aan te passen. Tevens beweegt je personage niet altijd even soepel door de omgeving en werkt Trico ook slecht mee. Aanvankelijk lijkt het beest de koppigheid van een slecht gehoorzame hond te bezitten, maar naarmate je doorspeelt en de irritatie toeslaat lijkt het steeds meer op slecht programmeerwerk. Dit alles zorgt er helaas voor dat het moeilijk is om zorgeloos van het verhaal te genieten.