review
I, Daniel Blake
Conclusie
I, Daniel Blake heeft een bijzondere stijl en effectieve politieke lading; een typische Ken Loach-film. Toch had de boodschap iets subtieler mogen zijn.I, Daniel Blake is nu te koop op Blu-ray en DVD.
I, Daniel Blake ging in première op het filmfestival van Cannes en won hier de Palme d’Or. Na The Wind That Shakes the Barley Was dit de tweede keer dat een film van regisseur Ken Loach deze prijs in ontvangst mocht nemen. Later volgde voor de 80-jarige regisseur nog wel een primeur, toen I, Daniel Blake tijdens de BAFTA’s werd uitgeroepen tot beste Britse film van 2016.
De 59-jarige Daniel Blake (Dave Johns) is al zijn hele leven een harde werker, maar na een hartinfarct wordt hij afhankelijk van regelingen van de Britse regering. Hoewel doktoren Blake niet in staat achten om weer te gaan werken, denkt de overheid hier anders over. Hij komt hierdoor in een lang bureaucratisch proces terecht waarin hij telkens van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Tijdens een bezoek aan een van de instanties komt hij in aanraking met de alleenstaande moeder Katie (Hayley Squires), wier situatie al even uitzichtloos is. Een bijzondere vriendschap is geboren en de twee zullen elkaars steun hard nodig hebben.
Het acteerwerk is heel sterk. Dave Johns en Hayley Squires smelten mooi samen met hun personages, waardoor je soms vergeet naar een film te kijken. I, Daniel Blake voelt uit het leven gegrepen en lijkt meer op een documentaire. De regie is redelijk afstandelijk en de vertelling lijkt hierdoor objectief. Toch is er een duidelijke links-politieke lading, zoals we van regisseur Ken Loach gewend zijn. I, Daniel Blake is wat dat betreft een echte auteursfilm.
De boodschap had wel iets subtieler mogen zijn. De film draait om een bureaucratische sleur en laat Daniel Blake een hoop obstakels tegenkomen. Normaal gesproken draait een film om de groei van personages en wordt er een verandering getoond, maar I, Daniel Blake legt de focus juist op stilstand. Hierdoor wordt het geheel wat repetitief, vooral omdat wat we verder over Daniel en Katie te weten komen niet heel boeiend is. De stijl en uniciteit zijn bewonderenswaardig, maar na een tijdje krijg je toch een gevoel van ‘nu weten we het wel’.
