Doorgaan naar artikel
Tokyo 42
Patrick van Meijl
Patrick van Meijl
Redacteur
Profiel

Conclusie

Tokyo 42 verdient bijna al zijn sterren aan het uiterlijk; de isometrische kleurrijke stijl die je van veraf bekijkt is erg origineel en mooi. De mogelijkheid om de gehele wereld te draaien is nog een leuk aspectje, maar daar houdt het op. De gameplay is leuk in het begin, maar al snel valt het in herhaling en beginnen de irritaties te komen.

Indies zijn tegenwoordig de games om naar te kijken als je originaliteit wil. Vaak hebben ze hun eigen stijl of unieke gameplay-elementen. Denk aan het uiterlijk van Inside, Braid en Limbo, of de spelervaringen van Firewatch, Papers Please en Stardew Valley. Het is wel duidelijk dat als je eens wat anders zoekt, je in deze hoek moet gaan kijken. Wij zijn nu aan de slag gegaan met Tokyo 42, een kleurrijke isometrische shooter, waarin je probeert je onschuld voor een moord te bewijzen. Zal deze game uniek genoeg zijn om aan eerder genoemd lijstje toegevoegd te worden, of is het een van de velen die snel van de radar zal verdwijnen?

In Tokyo 42 word je wakker in je appartement, de tv staat aan en je ziet dat de politie een huis van een moordenaar omsingeld. Helaas blijkt dit jouw huis te zijn. Zodra je dit realiseert, moet je je vlug uit de voeten maken. Al snel blijkt er een groot complot gaande te zijn, waarbij een belangrijke moord in jouw schoenen is geschoven. Om je onschuld te bewijzen zul je de echte moordenaar moeten vinden door in de rangen van huurmoordenaars te klimmen. Zo begint je avontuur om vele mensen om te brengen en uiteindelijk gerechtigheid te krijgen.

Tokyo 42 valt direct op door de kleurrijke, isometrische stijl waar jij met een top-down-perspectief op kijkt. Doordat de camera heel ver weg staat zie je de gehele omgeving. Dit zie je niet vaak in games en is een van de dingen die de ervaring uniek maakt. Alles is heel pixelated gelaten, zelfs de uitvergrote gezichten van mensen die je bellen voor een missie. Dit blijft een slimme stap van indie-ontwikkelaars omdat ze vaak niet het budget hebben om superrealistische graphics te ontwikkelen, maar hierdoor toch een positieve indruk achterlaten betreft het uiterlijk.

De gameplay bestaat uit rondlopen of sluipen en je vijanden uitschakelen met verschillende wapens. Tussendoor zul je nog wat parkour doen tussen de gebouwen in Tokyo, maar dat was het dan wel. Dit wordt na een tijdje allemaal wel wat saai, wat het grootste minpunt aan Tokyo 42 is. Het werkt zo dat je richt door rechtermuisknop in te houden en schiet met de linker, terwijl je dit doet kun je nog granaten gooien met de middelste knop. Doordat vijanden alles meteen horen, zullen ze meteen rond gaan rennen zodra je schiet. Hierdoor is iedereen neerhalen met je katana de enige manier om echt sluiperig te spelen. Zodra je een keer geraakt wordt is het een volledige reset van het level en kun je opnieuw beginnen, dit voelt niet rechtvaardig en heeft ons veel irritatie opgeleverd.

Een positief puntje is de mogelijkheid om je beeld 45 graden te draaien met de ‘q’ en ‘e’ toetsen. Hierdoor kun je goed je omgeving afspeuren en vind je vaak nog een andere route om je vijanden te flanken. Verder zitten er voor de spelduur nog redelijk wat verschillende wapens in, maar dat is niet meer dan een verschil van kogelsnelheid, hoeveelheid munitie of herlaadsnelheid. Al met al is Tokyo 42 een leuk spelletje voor als je je verveeld en even een kleurrijke arcade-achtige shooter wil spelen. Je zult er ongeveer tien uur mee bezig zijn, prima dus voor een paar avondjes plezier.