Doorgaan naar artikel
Aloys
Aloys van Outersterp
Aloys van Outersterp
Voormalig hoofdredacteur
Profiel

Conclusie

Aloys schetst een interessant beeld van eenzaamheid en het ontsnappen aan de keiharde realiteit. Dit wordt vooral gedaan met indrukwekkende beelden, maar deze aanpak voelt soms wat oppervlakkig. Aloys is niet perfect, maar desondanks een zeer interessante film.

Aloys is nu te koop op DVD.

Wanneer je Aloys heet, hoor je je naam niet vaak in media voorbijkomen. Toch zijn er in de geschiedenis een aantal bekende (en beruchte) personen die een versie van deze naam droegen. Voorbeelden die je ongetwijfeld kent zijn acteur Arnold Alois Schwarzenegger en voetbalcoach Aloysius ‘Louis’ van Gaal. Nu is er ook de Oostenrijkse productie Aloys. Als naamgenoot natuurlijk verplichte kost, maar ook een aanrader als je anders heet.

Aloys Adorn (Georg Friedrich) is een man van middelbare leeftijd die samen met zijn vader een privédetective-kantoor runt. Zijn dagen zijn vooral gevuld met het volgen van mensen; waarbij hij alles vanaf een veilige afstand en door de lens van zijn videocamera begluurt. Maar na een avond stevig drinken, blijkt Aloys zelf middenin een mysterieus complot te zijn beland: hij wordt wakker in een bus en ontdekt dat zijn cameraspullen en opnames zijn gestolen. Enkele tijd later belt een vreemde vrouw (Tilde von Overbeck) hem op en wordt Aloys gedwongen een gevaarlijk spel te spelen om zijn spullen terug te krijgen.

Aloys

De treurige taferelen hebben een zwartkomische kwaliteit. Aloys is een tragisch personage waar je de ene keer mee meeleeft en de andere keer om moet lachen. Georg Friedrich weet de lastige titelrol goed in te vullen. Het valt vooral op hoe verzorgd het speelfilmdebuut van Tobias Nölle is; de regisseur heeft een duidelijk oog voor detail en weet hiermee een fascinerende wereld te creëren. De dromerige sfeer, die enigszins doet denken aan de Michel Gondry-film Eternal Sunshine of the Spotless Mind, weet de aandacht te grijpen en het intrigerende plot weet deze vast te houden.

De eenzaamheid van Aloys staat centraal en wordt op een interessante wijze verbeeldt. Maar vooral de manier waarop dit wordt doorbroken is indrukwekkend. Tobias Nölle heeft zich duidelijk laten inspireren door Noord-Amerikaanse cinema; zijn werk toont vele invloeden en heeft een internationale allure, met name door de visuele pracht. Wel voelt het op momenten wat leeg en oppervlakkig; de stijl is indrukwekkend maar de inhoud wordt nooit heel diepgaand. Vooral het middenstuk voelt hierdoor wat aan de lange kant. Het laat Aloys uiteindelijk niet de maximale score behalen, maar desondanks is dit een zeer interessant stukje cinema.