review
Rad Rodgers

Rad Rodgers: World One is al iets meer dan een jaar beschikbaar voor pc-gamers en nu komen daar dan eindelijk de PlayStation 4- en Xbox One-versies bij.

Wanneer Rad, een jongeman die waarschijnlijk iets te veel computerspellen speelt, na een lange sessie wakker wordt, ontdekt hij dat zijn oude console Dusty aan staat. Even later wordt hij in de tv gezogen, waarna hij gedwongen wordt een rol te spelen in zijn eigen game-avontuur. Met hulp van de grofgebekte en tot leven gekomen Dusty moet hij zien te overleven en ondertussen de bewoners van deze wereld te redden. Dit moet hij doen door hun oude boom weer als bewaker van het land in ere te herstellen.

Rad Rogers is een side-scrolling-platformer die duidelijk geïnspireerd is op games uit de jaren ’90. Denk hierbij aan Commander Keen en Jazz Jackrabbit. De gameplay is dan ook bijna een een-op-een-kopie van die games. Je begeeft je zijwaarts door de levels en ondertussen schiet je op alles dat je tegenkomt. Gelukkig hebben de ontwikkelaars er wel rekening mee gehouden dat je, in tegenstelling tot de eerdergenoemde klassiekers, nu wel 360 graden om je heen kunt schieten, iets dat zeer welkom is.

Om de levels te halen, zul je op zoek moeten naar de vier puzzelstukken die verborgen zijn. Elk level is prima ontworpen en zit boordevol details. Sowieso valt op hoe ontzettend fraai Rad Rodgers er eigenlijk uitziet. Ook biedt de platform-actie genoeg uitdaging om langer interessant te blijven. Voor de variatie zijn er binnen elk level portalen te vinden naar de Pixelverse, waar je met Dusty speelt. In een top-down-perspectief moet je elementen uit de game-wereld weer op hun plaats zetten, waarna Rad verder kan met ontdekken. Deze levels zijn bij vlagen erg pittig en zijn dan ook de voornaamste reden dat je af en toe het loodje legt.

Het grootste probleem dat Rad Rodgers heeft, is de hoeveelheid content. Hoewel alles aan de game tiptop in orde is, zijn er maar erg weinig levels, wat maakt dat je er niet al te lang plezier aan zult hebben. Zeker doordat je ook geen resultaatscore ziet aan het eind van een level, wordt je niet echt aangespoord om alles nogmaals te doorlopen om je prestatie te verbeteren. Dit maakt dat je het na de zeven werelden die het spel bevat al snel voor gezien houdt.

Ondanks de geringe hoeveelheid content is Rad Rodgers wel een erg toffe platformer. Het ziet er ontzettend fraai uit en ook de gameplay is dik in orde, al vallen de Pixelverse levels een beetje uit de toon qua moeilijkheid.