review
de Blob 2

Deze generatie werd niet lang geleden nog gekscherend de remaster-generatie genoemd. Gelukkig is die titel inmiddels niet meer echt van toepassing en krijgen we tegenwoordig erg veel nieuwe content. Toch verschijnt er af en toe nog wel eens een remaster, zoals in dit geval de Blob 2: een spel dat stamt uit 2011 en destijds zessen en zevens haalde. Scoort deze heruitgave voor PlayStation 4 en Xbox One hoger dan het origineel, of had THQ Nordic zich de moeite kunnen besparen?

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het is dat laatste. De problemen die voor de matige beoordelingen zorgden in 2011, zijn in deze remaster nog steeds aanwezig. Het meest voorname minpunt is hierbij de camera. Regelmatig kiest deze de verkeerde hoek en het zelf rechtzetten ervan werkt ook voor geen meter. De camera voelt log en daardoor is het veel te lastig om deze op een prettige plek te krijgen. Hierdoor levert de game duidelijk in op het gebied van speelplezier en het is dan ook een gemiste kans dat de ontwikkelaars niet van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt om dit euvel op te lossen.

Dit neemt echter niet weg dat je met de Blob best wel een hoop plezier kunt beleven. Comrade Black heeft alle kleur uit de wereld weggenomen en haar bewoners tot slaaf gemaakt. Aan jou als Blob de taak om de boel weer van een fris kleurtje te voorzien en ondertussen de inwoners te bevrijden.

Blob is een kleurloze bal die zich door in verfpoeltjes te springen kan vullen met verf. Door vervolgens door de omgeving te rollen, kun je alles van een nieuwe kleur voorzien. Je zult gebouwen in verschillende voorgedefinieerde kleuren moeten verven en ondertussen vijanden moeten verslaan. Zo ga je omgeving voor omgeving het spel door en bevrijd je de wereld en haar inwoners. Dit werkt alleraardigst en zorgt regelmatig voor een glimlach op je gezicht. Het is erg leuk om de wereld steeds vrolijker te zien worden en het inkleuren heeft bijna een therapeutische en rustgevende werking. De uitdaging komt grotendeels door de aanwezigheid van een timer die eigenlijk een beetje overbodig voelt, want het haalt je vooral uit je relaxte modus en heeft niet echt meerwaarde voor de gameplay.

Voor de afwisseling zijn er platform-levels in 2D waarin een beetje gepuzzeld moet worden. Deze zijn leuk om te doen, al zijn de puzzels niet erg uitdagend. Het draait vooral om het juiste kleurtje worden om bepaalde schakels om te zetten.

Voor de liefhebbers van co-op is ook hiervoor een modus toegevoegd. Een tweede speler kan, vergelijkbaar met Mario Odyssey, de hoofdspeler helpen om de omgeving te kleuren. Helaas werkt de onhandige camera hierbij zo erg tegen dat deze modus vrijwel nutteloos is. Je weet eigenlijk nooit waar je bent, wat maakt dat je de controller alweer gauw aan de kant gooit. Daarnaast is er ook een meerspeler-modus die je scherm in tweeën deelt en waar je gezamenlijk opdrachten uit moet voeren om ondertussen een strijd te voeren over wie de meeste punten haalt. Deze modus werkt gelukkig een stuk beter en is dan ook erg leuk om te doen.

Deze de Blob 2-remaster scoort niet hoger dan het origineel uit 2011. Ondanks dat de game in de kern leuk blijft, is het een gemiste kans dat de cameraproblemen niet zijn opgelost. Het is dan ook de vraag wat THQ Nordic met deze remaster wil bereiken.