Doorgaan naar artikel
Ash of Gods: Redemption
Rutger Engel
Rutger Engel
Hoofdredacteur
Profiel

Conclusie

Ash of Gods: Redemption is een lastig onderwerp. Het spel heeft enorm hoge pieken en hele lage dalen. Het is alsnog een interessante ervaring voor fans van slomere RPG's met een nadruk op verhaalvertelling en keuzes, maar de gesplitste focus weerhoudt het ervan om een puur meesterwerk te zijn. Dit is zonde, want het had dit zeker in zich.

Afgelopen week verscheen er zomaar een bijzonder interessante game op Steam en GOG, namelijk Ash of Gods: Redemption. Het spel heeft behoorlijk veel weg van een game als The Banner Saga, maar lijkt op alle fronten een stuk grimmiger en onvergeeflijker te zijn. Is dit een recept voor succes, of blijkt het een flauwe kopie?

Je leeft in een wereld waar “The Final Reaping” is begonnen, een vreselijke en apocalyptische gebeurtenis, waarbij de Reapers alles en iedereen vervloeken en/of vermoorden. Jij speelt als de onsterfelijke Hopper Rouley, iemand die vele jaren geleden bij de strijd van de vorige Reaping aanwezig was. Nee, toch niet, want al snel verschuift je perspectief naar die van Thorne Brenin en zijn dochter. Maar goed, dit went al snel en na een aantal strategische gevechten ga je echt de voortgang voelen: je begint je meer in te leven in de personages en ook maak je steeds belangrijke keuzes die het verhaal en de wereld beïnvloeden. Laat je een zwangere vrouw alleen op straat achter, of breng je haar in veiligheid, terwijl zowel tijd als overlevingsmiddelen schaars zijn? Er is niet altijd een goede keuze en hierdoor voel je echt de gewichtigheid van elk gesprek, maar ook van elk gevecht. Want ook gevechten hebben voor altijd invloed op je leger; mensen kunnen namelijk gewond raken en vervolgens permanent sterven, zelfs de hoofdpersonen. Dit maakt de tactische veldslagen nog een stuk spannender en zo ga je al snel minuten lang nadenken over elke beurt, want je wilt het zo veilig mogelijk spelen om niemand te verliezen.

Ook beginnen de mensen uit je legertje levels omhoog te gaan, waardoor ze nieuwe vaardigheden vrijspelen of oude vaardigheden verbeteren. Dit geeft een lekker gevoel en je begint de consequenties van elke stap die je maakt te merken. Totdat je perspectief plots weer verandert naar lijfwacht Lo Pheng. Met Lo Pheng krijg je weer nieuwe mensen in je leger, die allemaal weer level 1 zijn en allemaal eigenlijk hetzelfde spelen als de groep van Thorne. Hierdoor voelt het enorm alsof je een stap achteruitgaat. Heb je net een uur lang nagedacht over elke keuze, ben je enorm tevreden geweest over het omhoog gaan van een niveau, begin je weer opnieuw in een ander deel van de wereld.

Ash of Gods-combat

Zo blijft het heen en weer gaan en dit gaat helaas het immersieve gevoel van de wereld tegen. Dit gevoel heeft de game namelijk wel in zich, heel erg zelfs. Grafisch gezien is het spel spectaculair en ook de muziek, van de hand van dezelfde persoon achter de soundtracks van The Witcher 1 en 2, brengt de sfeer tot een hoger niveau. Het verhaal lijdt soms onder het feit dat het duidelijk vertaald lijkt te zijn uit het Russisch en komt hierdoor soms wat slordig of houterig over. Maar toch, er zijn genoeg positieve punten. Was het niet beter geweest om het gehele verhaal vanuit het perspectief van één groep te beleven en hier helemaal in te duiken? Niet alleen versterkt dit de belevenis van het verhaal en de prachtig vormgegeven wereld, maar ook versterkt dit het gevoel van voortgang. ‘Less is more’ is een motto dat de makers van Ash of Gods: Redemption helaas niet kennen, maar dat van dit spel wellicht een waar meesterwerk had kunnen maken.

Helaas zullen we nooit weten hoe goed Ash of Gods: Redemption had kunnen zijn als ze meer op één kant hadden gefocust en wij zullen het ons nog lang blijven afvragen. Het spel is nog steeds vermakelijk, maar kent zijn frustraties. De moeite waard voor grote fans van slomere RPG’s en uitgebreide narratieven, maar er had meer in gezeten.