Doorgaan naar artikel
Forgotton Anne
Rutger Engel
Rutger Engel
Hoofdredacteur
Profiel

Conclusie

Forgotton Anne vertelt een magisch verhaal in een bijzonder mooie visuele stijl. Met charmante personages leer je over de interessante wereld. Bepaalde gameplay-elementen voelen een beetje achterhaald en op sommige momenten is het spel wat langdradig, maar voor het grootste gedeelte blijf je geboeid. Het is een aanrader voor mensen die gegrepen worden door het stijltje.

In een wereld waar mensen drukke leventjes leiden, raakt men wel eens iets kwijt. Alle objecten die vergeten worden, komen terecht in een speciale wereld, The Forgotten Lands. Hier wonen de Forgotlings: vergeten enkele sokken, oud meubilair of gereedschap, noem het maar op. In deze wereld wonen ook twee mensen: de oude Master Bonku en het meisje dat hij heeft opgevoed als zijn dochter en tevens onze hoofdpersoon, Anne.

Het verhaal begint als Anne wakker wordt door een harde knal en Master Bonku haar eropuit stuurt om uit te vogelen wat er aan de hand is. Waarschijnlijk zijn het de rebellen die actief zijn in The Forgotten Lands, dus aan jou de taak om ze te pakken. Maar niets is zoals lijkt en beetje bij beetje zal Anne leren over het land en hoe dingen er echt aan toe gaan.

Wat als allereerste opvalt, is de magnifieke stijl van Forgotton Anne. Je waant je in een wereld die een soort mix is van Studio Ghibli en het ouderwetse Disney. Hierdoor wordt het een waar genot om de wereld te ontdekken en allerlei verschillende personages te ontmoeten, elk met hun eigen, ingesproken dialoog. Van Magnum, de officier die letterlijk een pistool met een hoedje is, tot levende hobbelpaardjes en mannequins, het is een geweldige wereld met een bijzonder sfeertje.

Qua gameplay is Forgotton Anne het best een platformer te noemen, alhoewel dit ook wel meevalt. Het zal nooit lastig zijn om van het ene plateau naar het andere te springen, ook is snelheid of behendigheid geen punt. Het gaat meer om uitvogelen hoe je van punt a naar b moet komen, af en toe met een puzzelelement ter afwisseling. Helaas zijn deze momenten meestal oninteressant. Oplossingen zijn ofwel overduidelijk en daarom voelt het meer als een klusje dan een uitdaging, of het is zo obscuur dat je er te lang mee bezig bent en het eigenlijk volledig een kwestie is van alle verschillende mogelijkheden uitproberen tot iets werkt. Het vervelende is dat je na afloop bijna nooit zo’n “O ja, natuurlijk moest het zo”-moment krijgt, maar vrijwel altijd “Wat stom dat het precies zo moest.” Dat is soms even vervelend, maar toch zorgt het voor de nodige afwisseling. Het had alleen wat beter uitgewerkt kunnen worden.

Forgotton Anne-gameplay

Maar toch, de wereld en het verhaal zijn nog altijd superinteressant en bijzonder mooi vormgegeven. Je blijft tot het laatste moment nieuwsgierig over hoe het afloopt met iedereen en wat er nou allemaal gebeurt, wat natuurlijk een uitstekende prestatie is. Dat maakt het des te meer jammer dat Forgotton Anne op momenten iets te langdradig aanvoelt. Hoe leuk de meeste gesprekken ook zijn, soms zit je ook geforceerd vijf minuten naar iemand te luisteren die gewoon niet zoveel interessants te melden heeft. Ook zitten er hele scènes/levels bij die een beetje onnodig aanvoelen, alsof ze er alleen zijn om de speler wat langer bezig te houden.

Dit is zonde, want het is een wereld die je met alle liefde en plezier in een uurtje of vier zou doorlopen, in plaats van de wat uitgestrektere zes à zeven uur die het nu is. Toch, zoals eerder gezegd, blijf je je tot het einde van het verhaal afvragen wat er precies aan de hand is en hoe het afloopt met sommige personages die wél erg interessant zijn. Hierdoor is Forgotton Anne alsnog een vrij unieke ervaring. De stijl van de wereld en alles eromheen overtroeft toch nog de paar minpuntjes en daarmee is het toch een zekere aanrader voor mensen die gegrepen zijn door de betoverende stijl.