review
Las Hijas de Abril

De hoogzwangere, zeventienjarige Valeria (Ana Valeria Becerril) woont samen met haar zus Clara (Joanna Lareque) in de Mexicaanse stad Puerta Vallarta. Haar even oude vriend Matteo (Enrique Arrizon) woont nog bij zijn ouders. Wanneer de zussen het moeilijk krijgen, schakelt Clara de hulp in van hun moeder Abril, met wie ze nog weinig contact hebben. Valeria is er eigenlijk altijd op tegen geweest om Abril te verwittigen van haar zwangerschap. In Las Hijas de Abril komen we erachter waarom dit is.

Foto: September Film

De Mexicaanse regisseur Michel Franco levert met Las Hijas de Abril een psychologisch drama af dat zeker de eerste helft erg sterk is. De manier waarop Abril zich meer en meer gaat bemoeien met de levens van de zussen en de baby wordt mooi in beeld gebracht. Dat is vooral te danken aan de rol van Emma Suarez die als moeder Abril een uitstekende prestatie neerzet. Haar personage is geloofwaardig, ondanks de regelmatig bizarre beslissingen die ze maakt.

Helaas steken de acteerprestaties van de acteurs die de rollen van Valeria en Matteo op zich nemen daar wat schril tegen af. Beiden hebben moeite om hun personage van diepte te voorzien, waardoor je als kijker niet echt binding met hen creëert.

Wat daarbij ook niet helpt, is dat de film richting de tweede helft af en toe wat ongeloofwaardig wordt. De meeste gebeurtenissen zie je al wel aankomen, al weet regisseur Michel Franco ons nog wel een aantal keren te verrassen door net wat verder te gaan dan de verwachtingen.

De film is op een sombere, bijna documentaire-achtige wijze gefilmd. Ook het gebrek aan muzikale begeleiding ondersteunt dit gevoel. De regisseur probeert geen oordeel te geven over zijn personages en laat dat volledig aan de kijker over.

Las Hijas de Abril is een interessant drama, waarbij zeker de vertolking van moeder Abril door Emma Suarez erg sterk is. Helaas blijven de andere acteurs daar wat bij achter en daardoor is het lastig om geboeid te blijven, ook omdat de film de sterke opening niet vast weet te houden. Gelukkig weet regisseur Michel Franco ons nog wel een aantal keren te verrassen. De manier van filmen en het gebrek aan muzikale ondersteuning zorgen er tot slot voor dat deze film zeker niet voor iedereen is weggelegd.