review
Antigraviator

Antigraviator is een racespel in dezelfde categorie als Wipeout met een groot verschil: het gaat allemaal belachelijk snel. Zorgt dit voor baanbrekende actie, of is het misschien toch iets te veel van het goede?

We zullen maar meteen met de deur in huis vallen en het hebben over de kerngameplay: Antigraviator gaat hard, te hard. Nu houden we zeker van een racer waarbij het allemaal niet zo braafjes is, maar Antigraviator gaat zeker een stap of twee te ver. Niet alleen zijn de racesnelheden enorm hoog, maar ook zijn de banen vaak smal en onduidelijk en is er elke twee seconde wel weer een iets te scherpe bocht. Die combinatie zorgt ervoor dat het al snel onoverzichtelijk wordt. Dit is niet op elke baan het geval en dan merk je ook meteen hoe fijn het spel eigenlijk is als je even op een wat “normalere” track racet. Helaas zijn deze wat ruimere banen sterk in de minderheid en dat is jammer. Hierdoor is het zo dat als je serieus wilt racen voor de eerste plek en zo hard mogelijk wilt gaan, je bij te veel bochten de railing in wordt geslingerd omdat ze nogal uit het niets lijken te komen en er weinig ruimte voor speling is.

Dit is op zich niet erg, maar hierbij komt ook kijken dat de (meeste) banen een beetje hetzelfde aanvoelen. Hierdoor heb je minder dat gevoel van herkenning bij elke bocht, waardoor je normaliter het toch een beetje gaat leren en steeds beter wordt. In plaats daarvan voelt, tenzij je er echt veel tijd in gaat steken, elke track een beetje als meer van hetzelfde en komen de bochten elke keer weer als een verrassing.

Nog een minpunt is er in de vorm van de boosters die verdwijnen zodra iemand ze heeft opgepakt. Dit zorgt er namelijk voor dat het wel héél makkelijk is voor de nummer één om aan kop te blijven en tegelijkertijd dat het tergend irritant is voor de nummer twee om te weten dat je je tegenstander niet in zal halen omdat hij zoveel meer boosters krijgt dan jij. De balans is hierdoor een beetje weg.

Daarnaast is het vallen-systeem helaas niet zo goed geïmplementeerd. Op meerdere plekken op de baan kun je gebruikmaken van een val om je tegenstanders het leven zuur te maken. Hier zijn een aantal problemen aan verbonden. Ten eerste pak je de val niet op als bij een spel als Mario Kart, maar op bepaalde plekken wordt het je mogelijk gemaakt een val te gebruiken. Dat zou op zich prima zijn, als het niet zo was dat er maar één val tegelijkertijd actief kan zijn op de baan. Met meerdere racers in een wedstrijd, zorgt dit ervoor dat je vaak geen val kunt gebruiken tot je weer uit de desbetreffende zone bent en dus de val kwijt bent geraakt. Hierdoor krijg je rustig tien tot twintig keer per race de boodschap “Trap Available”, terwijl je absoluut niets uit kunt richten. Dit komt helaas een beetje suf over.

Daarbij hebben de vallen ook geen visuele impact voor de gebruiker. Als je dan eindelijk een keer een val kan gebruiken, merk je er zelf helemaal niets van. Hierdoor geniet je er niet van en voelt het een beetje als een ‘whatever’-moment wanneer je de boodschap krijgt dat iemand over je val is gestruikeld. Een van de leukste momenten bij een racespel met wapens, is als je echt visuele feedback krijgt, dan voelt het simpelweg zoveel beter. Hiernaast zijn, door de krappe en onduidelijke banen, de vallen vaak zo goed als onmogelijk om te vermijden als je enigszins op topsnelheid gaat.

Is het dan allemaal drama? Zeker niet. Er zijn genoeg momenten waarbij Antigraviator erg soepel aanvoelt. Daarnaast zijn de graphics prachtig en hebben de levels zeker een mooie sfeer, ze zouden alleen iets meer identiteit mogen hebben zodat ze herkenbaarder worden. Ook is het racen zonder snelheidslimiet een aangename verandering ten opzichte van veel andere racegames.

We hebben duidelijk een hoop kritiek op Antigraviator, maar toch hebben we erg goede hoop voor de toekomst. Alle minpunten zijn namelijk vrij kleine dingen die, alhoewel ze essentieel zijn voor de ervaring, makkelijk aan te passen zijn voor een eventueel vervolg. Daarom hopen we dat de mensen achter Antigraviator goed in gesprek gaat met spelers en luistert naar de kritiek die geleverd wordt. Want alhoewel dit zeker geen perfecte titel is, is de toekomst kansrijk.