review
Insidious: The Last Key

Sinds 2010 worden we ongeveer om het jaar getrakteerd op een Insidious-film, waardoor deze reeks zich inmiddels flink op de kaart heeft gezet in het horror-genre. Deel drie was een proloog waarin we zagen hoe hoofdpersoon Elise Rainier aan haar motivatie kwam om medium te worden. Insidious: The Last Key is hier een vervolg op, waarin we wat te weten komen over de jeugd van Elise en ze hiermee ook de confrontatie aan gaat.

Foto: Universal Pictures

Op een avond wordt ze namelijk gebeld door Ted, de persoon die recentelijk het ouderlijk huis van Elise heeft gekocht. Hij heeft last van paranormale activiteiten in het gebouw. Na een lichte twijfeling besluit het medium toch de rariteiten te gaan onderzoeken. Eenmaal aangekomen wordt ze geconfronteerd met enge visioenen en flashbacks, waardoor wij en zijzelf geconfronteerd worden met haar agressieve vader en het overlijden van haar moeder. Dit verhaal klinkt interessant genoeg, maar helaas valt het allemaal wat tegen.

Insidious: The Last Key komt namelijk heel langzaam op gang. Naast wat spannende momenten is de eerste helft van de film niet veel meer dan Elise die wat rondkijkt of jumpscares die een veel te lange opbouw gebruiken. Pas in de tweede helft lijkt er echt wat te gebeuren en lijkt het plot zich wat te ontwikkelen. Elise wordt gespeeld door Lin Shaye die een prima acteerprestatie neerzet. Verder maakt vooral haar vader Gerald, gespeeld door Josh Stewart, indruk. Helaas lijken de talenten nooit goed uit de verf te komen, maar dit lijkt vooral te komen door het niet al te goed geschreven script.

Foto: Universal Pictures

Dit is ook merkbaar bij de andere acteurs en actrices die helaas het gebrekkige script niet overeind kunnen houden met hun acteerprestaties. Een goed voorbeeld zijn de hulpjes van Elise genaamd Specs en Tucker. Ondanks dat ze een vrij grote rol spelen en veel meemaken, zijn ze eigenlijk alleen maar continu grapjes aan het maken. Hierdoor voelen ze een beetje als twee clowns die je af en toe geforceerd aan het lachen proberen te maken. Het is niet dat dit niet kan in een horrorfilm, maar het voelt vrijwel altijd geforceerd en vaak komen de dwaasheden ook op het verkeerde moment.

Er waren gelukkig ook momenten dat Insidious: The Last Key ons wel echt vastgreep. Dit was vooral in de zeldzame spannende scènes en de flashbacks naar de verschrikkelijke jeugd van Elise. Verder ontwikkelt het plot zich op het eind nog op een vrij interessante manier en worden er nog leuke bruggetjes gevormd met de andere films uit de reeks. Helaas is dit bij lange na niet genoeg om de vele saaie momenten, soms tergende dialogen, teveel gebruikte jumpscares en geforceerde grappen te vergeten. Hopelijk kan een vervolg, die er waarschijnlijk wel gaat komen, de bittere nasmaak wegspoelen die dit deel achterlaat.