nieuws
Recensie: Detention vindt zichzelf ook maar stom

Slasher-film, tijdreisfilm en tienerkomedie: Detention is het allemaal. Detention is een ongebruikelijke trip die genreverwachtingen constant belachelijk maakt, maar ook zijn eigen zelfbewustheid ridiculiseert. Door het hoge tempo is het moeilijk te begrijpen wat er allemaal gebeurt, maar misschien moet je dat ook niet willen.

Regisseur Joseph Kahn is bekend geworden met het maken van muziekvideo’s. Detention lijkt eveneens op een muziekvideo in dat de film snel, afwisselend en flitsend is. De film is daarmee uitermate geschikt voor mensen met een korte spanningsboog of zij die leiden aan amnesie. De keerzijde is dat de film een verzameling van losse verhalen wordt die niet worden afgemaakt of geen aansluiting bij de rest vinden. Kahn lijkt zelfs op een gegeven moment compleet de controle te verliezen over zijn eigen productie.

Een bekende opzet
Riley (Shanley Caswell) is het buitenbeentje van haar school en is verliefd op de hipster Clapton (Josh Hutcherson). Clapton is een sociale kameleon die iedereens vriend lijkt te zijn, behalve die van de rector en het ex-vriendje van zijn nieuwe vriendin Ione (Spencer Locke). Als er op een dag één van de populaire meisjes wordt vermoord probeert de politie en de school de moordenaar te vinden.

[tube]https://www.youtube.com/watch?v=G4PFz9gIKKM[/tube]

Samenkomst en versmelting van films en popcultuur
Nu klinkt het verhaal niet buitengewoon, maar het tegendeel is waar. De film heeft geen enkel realiteitsbesef en dat is prima. Naast bovengenoemde aspecten is er ook nog sprake van lichaamsverwisseling, een tijdreizende beer en een buitenaards ruimteschip. Daarnaast zijn er tal van verwijzingen naar andere films en populaire cultuur. De combinatie van referenties naar The Fly, Scream, Back to the Future, Freaky Friday en Hot Tub Time Machine geven misschien een beter idee van het ware plot van deze film. Detention is daarnaast in zijn presentatie, visuele stijl en het veelvuldig doorbreken van de vierde muur vergelijkbaar met de film Scott Pilgrim vs. The World (Edgar Wright, 2010).

Detention verliest nogal eens zijn focus en sommige verwijzingen komen niet goed tot hun recht. Toch weet Kahn vaak genoeg indruk te maken. Bijvoorbeeld een scène waarin hij de populaire cultuur van de laatste jaren voorbij laten komen. In 2006 waren er de emo-kids die luisterden naar bands al The Bravery, in 1998 liepen de hipsters in breakdance-kleren en luisterden ze naar de Backstreet Boys. Zulke kleine, goed uitgewerkte momentjes zorgen ervoor dat Detention toch een bepaalde aantrekkingskracht krijgt.

[tube]https://www.youtube.com/watch?v=vESbYUaOMlk[/tube]

Geen ambitie vanuit de film om sympathiek te zijn
Detention is geen hommage, noch een ode aan andere films. Het is een werk waarin Kahn vooral zijn eigen kwaliteiten en kennis wil tonen (en dat in een ongekend tempo). Op zijn beste momenten zullen alle verwijzingen en droge humor Detention je doen proesten van het lachen; op zijn slechtste momenten lijkt de film zichzelf veel te cool te vinden om het eigen verhaal en personages serieus te nemen.

Het zou niemand moeten verbazen als deze film een tamelijke hoeveelheid cultfans gaat opleveren. Detention is voornamelijk een film die het goed gaat doen bij de internetgeneratie. Hoewel verfrissend en bij vlagen indrukwekkend zal Detention voor het grote publiek veel te onsamenhangend zijn.