review
Bomb Chicken

Bomb Chicken is nu een paar weken uit op Nintendo Switch. Dat betekent dat het hoog tijd is om een review te schrijven over de game. Is het een explosieve game boordevol leuke puzzels en humor? Of gaat de bom toch niet af?

Wie houdt er niet van KFC? Er is minstens één diersoort die dat niet doet, en dat is de kip. Zo ook de protagonist van Bomb Chicken (wie we vanaf nu ‘Chicken’ zullen noemen). Na haar geboorte doet zij er daarom alles aan om uit de fabriek van BFC te ontsnappen. Hiervoor moet ze de verschillende gevaren, zoals werknemers en vreemde monsters, vermijden of uitschakelen. Gelukkig is Chicken door een onwaarschijnlijk ongeluk groter en slimmer dan haar soortgenoten. Ook kan ze op commando eieren leggen die ontploffen. Kan zij deze krachten gebruiken om haar weg naar de vrijheid te banen en het geheim van BFC te onthullen?

Het verhaal is een commentaar op de massaproductie van vleeswaren voor voedselketens zoals KFC en het is op een geinige manier uitgewerkt. De wereld is meestal vrolijk en hoewel Chicken op vele manieren dood kan gaan is het nooit luguber. Toch brengt het plot weinig verrassing of diepgang. Nitrome houdt het simpel, iets té simpel.

Bomb Chicken is een puzzel-platformer waarin vreemd genoeg niet gesprongen kan worden. In plaats daarvan legt Chicken eieren die keurig gestapeld worden. Zo bouwt ze torens om naar het volgende platform te lopen of te vallen. Ook kan Chicken op deze manier op de hoofden van vijanden vallen om ze, net als in Mario-spellen, uit te schakelen. Uiteraard zijn er een aantal verschillende vijanden en deze zijn niet allemaal even makkelijk te verslaan. Er zijn bijvoorbeeld een soort slijmmonsters met een stekelhelm.

De eieren hebben echter nog een andere functie. Naast gewone eieren zijn het namelijk ook bommen die na een korte tijd exploderen. Als Chicken geraakt wordt door de explosie sterft ze, dus spelers moeten niet te lang op een ei blijven staan. Daarentegen kunnen ze gebruikt worden om vijanden uit te schakelen of sommige muren te breken. De aard van de vertraagde explosie maakt het zelfs zo dat het ei op een knop gelegd kan worden, waarna spelers snel door een deur moeten rennen. Tenslotte kan Chicken haar eieren duwen, waarna ze weg zullen schieten. Als ze ergens tegenaan botsen zullen ze direct ontploffen.

Als Chicken doodgaat, bijvoorbeeld door een explosie of door geraakt te zijn door een vijand, dan moet ze het level opnieuw proberen. Als ze nog een hartje heeft, echter, hoeft ze slechts een gedeelte van het level opnieuw te doen. Om deze hartjes te verdienen moeten spelers blauwe juwelen verzamelen en tussen levels in aan een mysterieuze stem betalen. Mits ze er genoeg verzameld hebben zullen ze dan een extra hart vergaren.

Niet kunnen springen in een platformer is bijzonder en het is nieuw dat spelers in moeten schatten of ze de toren van eieren wel hoog genoeg gebouwd hebben om naar de overkant te kunnen vallen. Ook is het leuk dat ze dat inschatten aardig snel moeten doen, omdat de toren na een tijdje zal ontploffen. Toch is het niet zo anders als het in eerste instantie lijkt. Het bouwen van een toren om vervolgens naar een nieuw platform te vallen is misschien anders dan springen, maar het komt op hetzelfde neer.

Ook is het uitschakelen van vijanden precies wat spelers verwachten als ze een platform-game spelen. Dit is niet per se slecht, het helpt fans van het genre namelijk om hun weg te vinden in het spel. Echter is er weinig reden om Bomb Chicken te spelen, en niet een willekeurig ander spel in hetzelfde genre. Zeker op een Nintendo-console, waarop series zoals Super Mario en Donkey Kong Country bestaan schiet de game daarom mis.

Bomb Chicken is grappig en vermakelijk, en er is een maatschappelijke boodschap aan verbonden. Helaas heeft de game weinig diepgang of vernieuwing op zowel het gebied van gameplay en verhaal. Het spel is leuk om even te spelen, maar er zijn betere puzzel-platformers op de markt, zelfs voor de nog vrij nieuwe console waar de game op te spelen is.