review
Hand of Fate 2

De toekomst is hier met Hand of Fate 2. Spelers nemen hun eigen lot in handen terwijl een waarzegger ze hun verhaal vertelt. Wat voor toekomst voorspelt de game? Je leest het in deze Hand of Fate 2-review.

In Hand of Fate 2 zitten de spelers tegenover een mysterieuze waarzegger die ze hun lot voorleest en zo hun verhaal vertelt. Het begint met het verleden tot op het punt dat ze tegenover de waarzegger komen te zitten, waarna het verhaal zich zal vorderen in een queeste waarin je een held wordt en de waarzegger zijn plaats als een soort god tracht te herwinnen. Dit wordt gedaan via een bordspel waarin het verhaal van  de speler wordt verteld en opgesplitst in scenario’s.

Hoewel het verhaal weinig diepgang heeft, weet de diepe stem van de waarzegger je vast te houden en te boeien. Hij is charismatisch en overtuigend ingesproken. Hetzelfde kan echter niet gezegd worden over de andere personages. Het grootste gedeelte van de tijd worden zij vertolkt in de vorm van tekst, maar als ze dan toch de kans hebben hun stem te gebruiken, zijn ze meestal niet al te best ingesproken.

De gameplay van Hand of Fate 2 is verdeeld in twee componenten: enerzijds heb je een soort bordspel dat het verhaal van de speler verdeelt in scenario’s en anderzijds heb je de combat die plaatsvindt wanneer vijanden verschijnen.

Het bord wordt gebouwd uit kaarten van een soort tarotdeck van de waarzegger. Daar voegt de speler nog een aantal kaarten aan toe die dan allemaal geschud worden en gesloten op tafel worden gelegd. Zo wordt er een bord gebouwd waar de speler op rondloopt met een speelstuk. Elke keer dat hij op een gesloten kaart stapt, wordt die omgedraaid en gebeurt wat erop staat. Op deze manier kan je voorwerpen verkrijgen om je vooruit te helpen en je weg te banen naar de uiteindelijke conclusie van het scenario, maar je kan zo ook hindernissen tegen het lijf lopen. Ook verbruik je elke keer voedsel wanneer je op een gesloten kaart stapt, wat op deze manier een soort timer vormt. Bovendien moeten dobbelstenen gerold worden en andere minigames gespeeld worden om te vorderen in het spel.

Hoewel het leuk is dat Hand of Fate 2 een soort bordspel is, valt de kwaliteit van het spel erg tegen. Het is vooral erg eenzijdig. Spelers kunnen meestal maar één of twee kanten op, dus eigenlijk speelt het spel zichzelf. Ook de minigames zijn simpel en weinig interessant. Verder is er steeds een willekeurige kans die soms erg tegen kan zitten, waardoor je regelmatig scenario’s opnieuw moet beginnen door een slechte rol van een set dobbelstenen of een slecht getimed evenement. Tenslotte is er een bug bij het selecteren van de kaarten aan het begin, waardoor je niet kan kiezen wie je gaat vergezellen in het scenario. Deze bug komt steeds terug en het spel opnieuw opstarten lost het slechts tijdelijk op.

De gevechten werken als een actie-RPG. Spelers kunnen aanvallen, schoppen en rollen. Er zijn een aantal verschillende wapentypes die elk net iets anders werken en elk wapen heeft bovendien een eigen speciale aanval. Deze kunnen gebruikt worden als een aantal klappen (het aantal is anders per wapen) zijn uitgedeeld, zonder zelf geraakt te worden. Ook is er een metgezel die een beetje helpt en een vaardigheid bezit. Zo kan de bard bijvoorbeeld een beschermende spreuk uitspreken die een aanval blokkeert voor de speler.

Aan het eind van een gevecht, of tijdens het spelen van het bordspel, kunnen voorwerpen verkregen worden om je te versterken. Dit kan de speelstijl net iets veranderen. Zo is er een schild dat schade toedient aan vijanden als je aanvallen blokkeert. Deze voorwerpen moet de speler echter aan het einde van elk scenario weer inleveren. Hierdoor is er weinig progressie in het spel, behalve in de kleine verhaaltjes zelf. De game lijkt daarom op een verzameling korte RPG’s in plaats van één grotere.

De combat in Hand of Fate 2 is niet slecht, maar ook erg standaard. Er is weinig bijzonders aan en het is ook erg eentonig. Het verschil tussen de wapens is minimaal en, hoewel sommige vijanden gevoelig zijn voor de een en sterk tegen een ander, weet een speler niet van tevoren waar hij het tegen opneemt en kan er dus niet echt rekening mee houden. Bovendien is het irritant steeds opnieuw te moeten beginnen en alle uitrusting weer te moeten verzamelen.

Aan de ene kant is Hand of Fate 2 een combinatie tussen een bordspel en een actie-RPG. Tegelijkertijd is het niet een grote RPG, maar een verzameling kleinere. Hoewel het concept leuk is, valt de uitwerking tegen en elk individueel onderdeel is te zwak om de game als geheel leuk te maken. Een interessant idee met een matige uitwerking.