review
Fist of the North Star: Lost Paradise

Fist of the North Star is een erg invloedrijke manga-serie uit de jaren 80 die ook een anime heeft gekregen. Het is lastig om op het internet niet een keer een meme van het beroemde “Omae Wa Mou Shindeiru” (je bent al dood) tegen te zijn gekomen. Deze franchise heeft al een boel games op zijn naam staan, maar Fist of the North Star: Lost Paradise doet iets heel anders; deze titel is namelijk gemaakt door de studio achter Yakuza en dat zorgt ervoor dat we Lost Paradise maar een eerlijke kans moeten geven.

Fist of the North Star: Lost Paradise volgt een alternatieve verhaallijn. Wees dus niet ongerust als je helemaal niets van deze serie weet: je zult niets missen in de game. In een post-apocalyptische wereld, die vooral uit veel woestijn bestaat, is hoofdpersoon Kenshiro op zoek naar zijn geliefde Yuria. Eenmaal aangekomen in een klein dorpje, vertelt een oude man Kenshiro over het laatste paradijs op aarde: Eden. Als ergens informatie over Yuria te krijgen is, dan moet het daar wel zijn.

De game komt helaas wat langzaam op gang. Het eerste uur bestaat uit een paar hele simpele gevechten en iets te langdradige dialogen waar je niets om geeft. In vijf minuten word je uitgelegd waar je heen moet gaan, of waarom je hondenvoer voor een oud vrouwtje moet halen, terwijl dit ook een stuk sneller had gekund. Echter treed je na ongeveer een uur het paradijs Eden binnen en dan begint het spel een ongelooflijk lekker tempo te krijgen. Er zijn meer dan genoeg gevechten die afgewisseld worden met lange dialogen, die een stuk interessanter worden naarmate het verhaal vordert. Verwacht geen gevat verhaal zoals bij Yakuza, maar dat zou ook niet helemaal passen bij een gameversie van een overdreven manga als Fist of the North Star. Het verhaal is zeker interessant genoeg om alle gevechten net wat extra lading te geven en om de wereld in te kleuren waar nodig. Daarnaast is niemand in deze wereld op zijn mondje gevallen en zijn de one-liners van Kenshiro lekker cliché: precies zoals het hoort. Mocht je iemand zijn die makkelijk mee kan leven met personages, dan zal je een ware rollercoaster van emoties meemaken gedurende het verhaal, want niet alles is zoals het lijkt.

Qua gameplay lijkt Lost Paradise wél behoorlijk op Yakuza, maar het is toch belangrijk om het als een volledig eigen spel te zien. Binnen de stad Eden volg je het verhaal. Hierbij vinden de nodige gevechten plaats die enorm lekker wegspelen. Met het vierkantje gebruik je snelle, maar zwakke aanvallen en met het driehoekje lanceer je zogeheten ‘finishers’, bewegingen die je aan het einde van een combo gebruikt. Als je een balkje bij een tegenstander volslaat, kun je de macht van Hokuto Shinken gebruiken om zijn zwakke plekken te raken en op te blazen. Hier heb je meerdere variaties op en hoe vaak je het ook doet, het blijft een spektakel. Verder kan je nog blokkeren en ontwijken. Klinkt simpel toch? Dat is het in principe ook, maar de uitvoering is zo strak, dat het het hele spel lang een waar plezier blijft. De gevechten tegen hordes vijanden zijn vaak wat makkelijker, maar de één-op-één-gevechten tegen sterkere vijanden zijn de allerbeste momenten. Dan is het niet meer een kwestie van op knopjes rammen en hopen dat er een mooie combo komt, maar je moet echt je verstand gebruiken en reageren op wat je tegenstander doet. Ook zitten hier de nodige quicktime-events in om gave momenten weer te geven. Het geeft dan ook een extra goed gevoel als je zo’n vijand afmaakt.

Alsof de gevechten niet al lekker genoeg zijn, wordt dit allemaal nog een stuk interessanter naarmate je nieuwe vaardigheden leert. Met een uitgebreid systeem, dat het beste vergeleken kan worden met het Sphere Grid-systeem van Final Fantasy X, kan je een soort veld met vakjes gebruiken om je personage de dingen aan te leren waar jij behoefte aan hebt. Ga je voor nieuwe, handige vaardigheden, of voor rauwe kracht? De keuze is aan jou en iedereen zal uiteindelijk een net wat andere Kenshiro hebben. Tegen het einde van het spel komt dit allemaal perfect bij elkaar en geeft het uitermate veel voldoening om lange combo’s en speciale technieken samen te laten werken om alles en iedereen uit te schakelen.

Naast gevechten heb je ook de nodige nevenmissies. Denk aan het jagen op beruchte criminelen of het helpen van mensen. Deze ‘substories’ zoals ze heten zijn allemaal niet spectaculair, maar geven je wel de vrijheid om te doen en laten wat je wilt. Voel je vooral dus niet gedwongen om ze te voltooien als je er even geen zin in hebt.

Een van de meest bizarre, maar ook leuke aspecten van Lost Paradise zijn de minigames, zoals we die kennen van de Yakuza-reeks. Zo kun je als barman drankjes inschenken, maar hier moet je wel vlugge vingers voor hebben. Ook kun je als Doctor Ken mensen genezen door op de beat van geremixte klassieke muziek de juiste knop in te drukken. Misschien wel de meest uitgebreide, en leuke, mini-game is ‘Manager Ken’, waarbij je een nachtclub moet runnen. Hiervoor moet je lieflijke dames scouten om een drankje te drinken met bezoekers. Vervolgens moet je dit in realtime managen door de juiste gastvrouw bij de juiste bezoeker te zetten en moet je zoveel mogelijk geld verdienen door niveaus omhoog te gaan en hun unieke vaardigheden te gebruiken.

Het sterkste aspect van Fist of the North Star: Lost Paradise is dat het spel je op geen enkel moment dwingt om lang bezig te zijn met iets. Je kunt vijf minuutjes in de kliniek spenderen als dokter, vervolgens op avontuur uitgaan en bij terugkomst weer even als manager van de nachtclub verdergaan. Of wil je gewoon non-stop doorgaan met het verhaal? Dat kan ook. Daar komt bij kijken dat absoluut elk onderdeel van het spel met een ongelooflijk oog voor detail is gemaakt, met het vechtsysteem als de grootste uitblinker. Dit maakt Lost Paradise vooral een bijzonder leuke game waarin je je geen seconde hoeft te vervelen.

Fist of the North Star: Lost Paradise is door ons gespeeld op een normale PlayStation 4 voor deze review. De game is exclusief verkrijgbaar voor de PlayStation 4.