review
Daemon X Machina

Er zijn al verschillende games uitgebracht waarbij Mechs, oftewel grote machines die door piloten worden bestuurd, de hoofdrol spelen. Denk hierbij aan Titanfall en Armored Core. De makers van de laatstgenoemde hebben nu Daemon X Machina uitgebracht voor de Nintendo Switch.

Er is een stuk maan afgebroken en afgedaald op de aarde. Een enorme botsing heeft ervoor gezorgd dat de aarde niet meer is zoals wij die kennen. Niet alleen zijn grote delen verwoest, maar het heeft er ook voor gezorgd dat alle technologieën die door kunstmatige intelligentie worden bestuurt zich tegen de mensheid hebben gekeerd. Als huurling moet je hier een stokje voor steken, maar als mens heb je niet veel te vertellen tegen enorme machines. Daarom krijg je ook je eigen Mech die tot aan de tanden is bewapend met allerlei soorten geweren, granaten, zwaarden en raketten. Enigszins veilig in je Mech ga je de vijanden te lijf op de grond, maar ook in de lucht.

Het verhaal wordt verteld via verschillende verhaalmissies, al is dit niet ijzersterk. Het is nogal rechttoe rechtaan, waardoor je voornamelijk de missies gaat spelen. Deze missies speel je voornamelijk als Arsenal, de Mech waarin jij het verschil moet maken. Al rennend of vliegend door de lucht neem je vijandelijke machines onder vuur met verschillende wapens. Vaak eindigt dit in een gevecht tegen een reusachtige Mech en is er wel meer nodig dan enkel wat kogels. Vaak hebben ze een zwakke plek waarop je flink wat schade kan aanrichten. Helaas wordt er niet echt duidelijk kenbaar gemaakt of het gene wat je doet ook daadwerkelijk de juiste manier is. Dit kan resulteren in een langdurend gevecht of verschillende nieuwe pogingen.

In het begin is het wel even wennen aan de besturing. Hoewel de knoppen redelijk voor zich spreken, moet je het toch even onder de knie krijgen om soepel rond te vliegen en daarbij ook de vijanden uit te schakelen. Je kan hiermee lekker op afstand blijven, maar het is af en toe ook wel erg bevredigend om op de korte afstand machines door midden te slaan met een gigantisch zwaard.

Het is vooral even wennen aan de twee schouderknoppen, aangezien je hiermee verschillende wapens gebruikt. Je linkerschouderknop vuurt bijvoorbeeld een raket af waarbij de rechterknop een sluipschuttersgeweer bedient. Wanneer je dit eenmaal door hebt, ga je al gauw als een doorgewinterde soldaat tekeer.

Wat in Daemon X Machina ook erg goed kan is je Arsenal aan te passen op de missie of op hoe jij het fijnste speelt. Zo kan vrijwel elk onderdeel aangepast worden. Kies je voor alleen maar geweren of ga je de vijand ook op korte afstand te lijf met een zwaard? Jij bepaalt hoe jouw Arsenal ten strijde gaat. Tussen de missies door kom je regelmatig terug op het hoofdkantoor waar jij je Mech onder handen kan nemen en kan verbeteren waar nodig. De onderdelen kan je kopen of onderzoeken om deze vervolgens toe te passen. Er zijn bijzonder veel verschillende onderdelen en ze hebben elk hun eigen voor- en nadelen. Denk hierbij aan een geweer dat veel meer schade aanricht, maar veel langzamer schiet. Het gevechtssysteem is goed opgezet waardoor je als een one-man-army lekker los kunt gaan en alles kan neerknallen wat je ziet. De eindbazen vergen wat extra aandacht en kunnen leiden tot een flink gevecht waar je wel recht voor moet gaan zitten.

Grafisch gezien ziet Daemon X Machina er op het eerste ook erg goed uit. Het loopt lekker soepel zonder framedrops of haperend beeld wanneer je flink wat raketten afvuurt of als er flink wat explosies plaatsvinden. Ook in handheld-modus ziet alles er erg goed uit. Later valt ook pas op dat de omgevingen waarin de missies zich afspelen redelijk kaal ogen. Er zijn wel wat gebouwen of rotsen te vinden, maar meer dan dat is het vaak dan ook niet. Wellicht is dit bewust gedaan om ervoor te zorgen dat de relatief beperkte rekenkrachten van de Switch niet overbelast worden. Helaas laten de korte cutscenes nog wat te wensen over. In de filmpjes wordt enkel gesproken en is er nagenoeg niets te zien. De rest van de gesprekken worden opgevuld middels tekstballonnen. Er had hierbij wel wat meer aandacht aan besteed mogen worden. Desalniettemin zijn de gevechten met de Mechs leuk genoeg om voorlopig even zoet te zijn met Daemon X Machina.