review
Little Town Hero

Game Freak is wereldwijd bekend en geliefd vanwege alle Pokémon-games. Zo af en toe hebben ze ook een afzonderlijk team dat een heel ander soort spel maakt. Masao Taya werkt al sinds 2002 (Pokémon Ruby & Sapphire) aan alle Pokémon-titels als programmeur. Nu is hij de regisseur van zijn eigen project: Little Town Hero.

In Little Town Hero speel je als de kleine jongen Axe. Hij woont in een dorp dat afgesloten wordt door een grote klif en de enige manier om buiten het dorp te komen is via het kasteel. Helaas is dit verboden voor de inwoners uit het dorp, dus haalt de nieuwsgierige Axe vooral veel kattenkwaad uit. Op een dag vindt hij in de mijn een glimmende, rode steen die hem veel sterker maakt. Op datzelfde moment komt er opeens een monster in het dorp: Axe gaat de strijd aan.

Dan begint de vreemde en unieke gameplay. Little Town Hero is een hybride van een RPG en kaartspel, zonder dat je kaarten hoeft te verzamelen of een deck hoeft te bouwen. Je begint elke beurt met een paar ideeën, die heel sfeervol “Izzits” genoemd worden, een woordspeling op het Engelse “Is it?”. Door energiepunten te spenderen, kan je Izzits kiezen om te veranderen in “Dazzits”, een woordspeling op “That’s it!”. Als een idee een Dazzit wordt, kan het gebruikt worden. Rode Dazzits kunnen maar een keer per beurt gebruikt worden en kunnen dus het best bewaard blijven om de levenspunten van het monster aan te vallen. Gele Dazzits hebben vaak een hoge verdediging en kunnen meerdere keren per beurt gebruikt worden en worden dan ook gezien als defensieve Dazzits. Dan heb je nog blauwe Dazzits, die een beetje als spreuken tellen en van alles kunnen. Steeds stuiten twee Dazzits op elkaar. Als je alle Dazzits van een monster in een beurt kapot hebt gemaakt, kan je zijn lichaam direct aanvallen.

Het klinkt op het eerste gezicht misschien wat ingewikkeld, maar neem van ons aan: het is een heel simpel concept. Ondanks het feit dat het concept heel simpel is, worden gevechten naarmate het spel vordert wel een stuk lastiger en dat zou je gezien het kinderlijke uiterlijk en het feit dat de studio achter Pokémon er verantwoordelijk voor is misschien niet verwachten. Het spel is ook al even uit en veel mensen klagen dat gevechten saai zijn en veel te lang duren. Dit komt waarschijnlijk omdat mensen onderschatten hoeveel strategische mogelijkheden je vrijwel elke beurt hebt! Wij hebben ook een keer bijna veertig minuten over een eindbaas gedaan (je vecht vrijwel alleen tegen eindbazen in de vorm van grote monsters), om vervolgens zelfs te verliezen. Doodsaai! Toen gingen we goed nadenken over wat voor gevaarlijke kwaliteiten het monster nou eigenlijk had en wat we daartegen konden doen. In een vlotte tien minuten was het klusje ditmaal geklaard en waren we geen enkel levenspunt verloren.

Na elke beurt van het spel kan je een bepaald aantal stappen lopen naar een nieuwe locatie in het dorp. Dit lijkt een vrij klein onderdeel, maar is een big deal! Overal over het dorp zijn dorpelingen verspreid, die allemaal handelingen hebben om je eenmalig te helpen. Ook vind je gimmicks. Heb je bijvoorbeeld de rode ‘Throw’ Dazzit, dan kan je kippen die je vindt gooien naar de vijand. Dan richt je schade toe en ontwapen je zijn Dazzits. Goed gebruik maken van de omgeving maakt het verschil. Het spel heeft een kleurrijke, vrolijke en kinderlijke sfeer, maar gevechten zijn enorm tactisch.

Door gevechten te winnen, krijg je Eureka-punten, die je weer kan gebruiken om al je verschillende ideeën de nodige upgrades te geven. Dit is een erg kleine toevoeging, maar zorgt er net voor dat je zelf kan kiezen waar je wat meer de focus op wilt leggen om jouw beslissingen wat meer te sturen.

Je moet van het stijltje houden, maar we werden keer op keer gecharmeerd door het kleine dorpje en zijn inwoners. In de eerste paar uur waren we vooral gefrustreerd (net als Axe) dat we maar vast zaten in het kleine dorp, maar later begonnen we het (weer net als Axe) steeds meer te waarderen en ook in te zien hoeveel leuks er is. Tussen de gevechten door kan je side-quests voltooien voor extra Eureka-punten. Dit kunnen wat uitgebreidere dingen zijn zoals een verdwaalde geest van een overleden meisje tot rust brengen, met een groot eindbaasgevecht tot gevolg. Het kan ook zoiets simpel zijn als een klein, verlegen meisje vergezellen naar de winkel waar ze zo benieuwd naar is. Het zijn vrij alledaagse sidequests en misschien is de impact die ze op individueel niveau hebben ook niet zo groot, maar ze verrijken het dorp enorm.

Beetje bij beetje ga je de (meeste) inwoners meer waarderen en het zowaar een gezellige boel vinden. Het verhaal krijgt echter, ondanks een paar leuke scènes, nooit een erg hoog niveau. Dit zal wellicht zijn om een jonger publiek aan te trekken, maar de wat lastigere gevechten die het spel kent spreken dit weer enorm tegen. Dit heeft als gevolg dat het publiek voor Little Town Hero behoorlijk niche is: mensen die wel van wat uitdagende, tactische gameplay houden en tegelijkertijd van een wat kinderachtig verhaal in een kleurrijke omgeving kunnen genieten. Het spel voelt door het simpele verhaal voor het overgrote deel toch een beetje als een erg uitgerekt eerste hoofdstuk van een groter geheel. Dat hoofdstuk waar alles over het algemeen nog allemaal prima en gezellig is, maar er je daarna een groot avontuur te wachten staat. Dat laatste stuk ontbreekt helaas. Hierdoor is Little Town Hero wel erg vermakelijk, maar stijgt het niet uit tot het hoogste niveau.

Little Town Hero is voor deze review gespeeld op de Nintendo Switch. De game is exclusief op dit platform beschikbaar.