review
No Straight Roads

Vinyl City is volledig in de macht van EDM-organisatie No Straight Roads. In het gelijknamige spel wordt Rock verboden en is het aan gitarist Mayday en haar drummer Zuke om de stad weer te laten rocken!

De overenthousiaste Mayday en de kalme, stereotype “dude”, drummer Zuke gaan alle districten van Vinyl City langs om het concert van een grote EDM-artiest over te nemen. Dit gaat in de vorm van een soort God of War-achtig eindbaasgevecht met verschillende fasen, met als grootste onderscheidende factor dat alles in No Straight Roads om muziek draait. Dit betekent onder andere ook dat aanvallen soms weinig visuele hints geven over wanneer of hoe ze komen, maar dat je door naar de beat te luisteren, kan horen wanneer er iets gaat gebeuren.

Op de beste momenten is het een heerlijk huwelijk tussen actie- en ritmespel, waarbij je aanvallen ontwijkt op de beat en sommige zelfs met perfecte timing terug kan slaan. Het voelt lekker dynamisch aan en het feit dat alle muzikanten, of eindbazen, met verschillende fasen komen om te doorlopen, houdt het lekker fris en zorgt ervoor dat je niet steeds hetzelfde doet. Denk aan het “concert” van kindpianist YINU, die noten op je afstuurt die ze op haar piano speelt. Af en toe zit er een paarse bij, wat betekent dat je die niet per se hoeft te ontwijken, maar ook af kan weren om zo terug te sturen. Ondertussen slaat haar boze moeder steeds op de grond, wat een soort schokgolf loslaat die je moet ontwijken door te springen. Dit gebeurt allemaal heerlijk op de beat met fijne muziek op de achtergrond. Het is een geweldige dynamiek en je krijgt er maar niet genoeg van.

Helaas zijn ook minstens de helft van de confrontaties in No Straight Roads minder interessant. Het hacken-en-slashen wordt op deze momenten niet goed gecombineerd met de muziek. Dan is het vooral frustratie en maar wat om je heen slaan en proberen zoveel mogelijk te ontwijken, totdat je een “gevecht” toch wel wint. Het lijkt alsof in al deze gevallen de ontwikkelaars te veel een spannend actiespel neer probeerden te zetten en niet genoeg meer leunden op hoe de muziek een rol speelt. Dit is jammer, want hierdoor is het enorm hit-or-miss in plaats van dat het allemaal leuk is. De stukken vóór eindbaasgevechten zijn overigens consequent missers. Hierbij vecht je steeds tegen een boel robots en dit is ten eerste gewoonweg saai omdat het vanaf het begin tot het einde dezelfde vijanden zijn en ten tweede is het frustrerend omdat ze lang niet altijd echt goed op de muziek slaan of schieten. Het voegt verder niets toe aan de ervaring, afgezien van het feit dat het onnodig de speelduur verlengd.

No Straight Roads is enorm stijlvol geanimeerd en de visuele stijl brengt een lekker arcade gevoel, wat perfect bij de gameplay en het verhaal past. Het spel probeert wat overdreven humoristisch te zijn en op de momenten dat het zichzelf niet te serieus neemt, werkt dit ook goed. Helaas probeert het soms iets te veel ook met levenslessen te komen en dit past absoluut niet binnen een “Rock tegen EDM”-verhaal. We hebben regelmatig met ons hoofd in onze handen gezeten vanwege pijnlijk slechte dialogen. Het is jammer dat men niet genoeg kon nemen met de leuk werkende dynamiek van Mayday en Zuke, maar ook per se iets dieps moest brengen, terwijl dat helemaal niet lukt.

Je loopt van concert naar concert door verschillende wijken. Elke muzikant heeft een eigen wijk en zodra je ze hebt verslagen, krijg je toegang tot hun wijk om zo bij de volgende te komen. Hier zitten wat verzamelbare voorwerpen in, maar er is niets interessants te vinden en er valt weinig tot niets te ontdekken. We hadden het niet erg gevonden als het aspect van deze wereld eruit gehaald was en we simpelweg van hoofdstuk naar hoofdstuk gingen zonder poespas tussendoor.

Een groot voordeel van No Straight Roads is dat je na het uitspelen, en zelfs tussendoor, gevechten opnieuw kan spelen. Je kan dus precies die paar concerten die tof zijn nog meerdere keren spelen, met bijvoorbeeld een hogere moeilijkheidsgraad of je kan ervoor zorgen dat de muziek niet steeds wisselt tussen Rock en EDM, wat tijdens je eerste confrontatie wel steeds het geval is. Dit maakt het al iets meer de moeite waard, want alhoewel we geen zin hadden om het spel nog een keer te spelen nadat we klaar waren, lijkt het ons wel leuk om bijvoorbeeld het uitstekende gevecht met pianist YINU nog een keer te doorlopen. Het feit dat dat makkelijk kan en ook nog met de nodige extra’s, maakt weer wat goed.

No Straight Roads is nogal hit-or-miss, maar uiteindelijk zijn de personages vermakelijk genoeg, is de animatie tof gedaan en zitten er een paar leuke momenten tussen qua gameplay. Het is geen must-have, maar voor mensen die het concept wat lijkt, zeker het proberen waard.

No Straight Roads is voor deze review gespeeld op pc. De game is beschikbaar op PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.